Havenstad.

Ik ving zijn opmerking op over het "achterlaten van mannen met gebroken hartjes". Was te verwachten. Ik had om zo'n reactie gevraagd. Een mysterieuze, tegelijkertijd misschien haast aandoenlijke grijns maakte plaats op mijn gezicht, terwijl ik mijn schouders ophaalde. "Voor jou een vraag, voor mij een weet." Geweldig antwoord, Lennox. Applaus.

Ik kopieërde het idee van de man: zette kracht achter het dopje met behulp van een scherp haakje dat het schip sierde. Ik overbrugde onze afstand, het getik van hakken de kortdurige stilte vullend. Net als Olivier nam ik plaats tegen de reling. Mijn kont wist net de hoogte van de stang te bereiken, waardoor ik comfortabel naar achteren kon leunen.
Zijn vraag overrompelde me. Er viel een korte stilte, worstelde met mijn woorden, tot mijn stem uiteindelijk hoorbaar werd. "Eh, ja." Olivier had het voor elkaar gekregen me van vurende woorden te ontdoen. Dat was knap. "Hij was een schipper. Elke dag op het water." Door gebruik te maken van het woord was kon mijn metgezel hopelijk van één plus één twee maken. Ik vermeed dit soort gesprekken liever. Bracht me van mijn stuk.
"Ik ben tweeëntwintig," beantwoordde ik zijn vraag. Een jong hertje, eigenlijk. Wanneer iemand mij hier echter (ik gebruik echt vaak het woord echter, maar het klinkt zo lekker, excuus) op zou wijzen, zou ik het hier niet mee eens zijn. Ik vond mezelf op sterke benen staan in deze volwassen wereld. Of anderen het ook zo zagen of dat dit puur mijn eigen zelfbelevenis was, geen idee.

Mijn blik vond die van Olivier weer. Ik probeerde mezelf te herpakken. Ik had zo'n grafhekel aan zwakte. Ik zou het wel moeten doen, maar ik accepteerde het niet op momenten dat ik ook maar iets van zwakte vertoonde.
"Waarom ben je hier, Olivier?"

Lennox gaf enkel een wazig antwoord, maar ze leek gelukkig te zijn met haar reactie. Ik lachte zonder verder antwoord te geven en nam nog een slok uit mijn flesje.
Handig wipte ze haar flesje open aan een bootuitsteeksel. Ik keek even toe en vroeg me af of ik mijn sleutelbos ook haar toe moest gooien, maar ze had haar flesje al los.
Voor het eerst vandaag zag ik even haar wankelen en zoeken. Onhandig draaide ik met het flesje in mijn hand. Bijna wilde ik zeggen dat antwoord geven geen verplichting was toen ze haar woorden bij elkaar gesprokkeld had.
De kleine kanttekening was me niet ontgaan: Was. Ik hoefde geen verdere details aan te vullen.
"Het spijt me dat te horen," zei ik terwijl ik haar aankeek. Heel even leek Lennox warempel breekbaar. Ze had zelfs haar gezicht afgewend. Ik durfde niet verder door te vragen. Om mezelf wat een houding te geven terwijl ze in haar eigen gedachten verzonken leek, peuterde ik wat aan het etiketje rondom het flesje. Engels bier.
Lennox herpakte zich echter snel weer en haakte snel in op mijn eerdere vraag. Tweeeëntwintig.
"Vergeef me, maar ik had je jonger geschat," merkte ik op. Als de blondine had gezegd dat ze achttien was, had ik haar ook geloofd. Maar goed, wilde niet iedere vrouw jonger geschat worden? Ik corrigeerde mezelf haastig: Dat was meestal pas als ze de 25 voorbij waren. De verkeerde kant van de twintig zoals zoveel dat al onheilspellend hadden genoemd.
Ik haalde mijn schouders ietwat onverschillig op: "Ik heb geen idee eigenlijk." Het bleef even stil. Waarschijnlijk zou Lennox met dat antwoord geen genoegen nemen. "Ik zwerf wat rond en meer aan als een plaats me aanspreekt. Soms blijf ik wat langer, maar meestal ben ik met pak 'm beet een maand weer verder. En ik had genoeg van Edingburgh gehoord om nog eens de stad in te willen trekken," voegde ik er met een scheve grijns aan toe.

Het klonk bijna eenzaam, triestig, nu ik het hardop uitsprak, maar dat was verre van het geval. Ik had mensen genoeg waar ik op kon rekenen, waar ik ook gestrand was. In de plaatselijke kroeg vond ik meestal mensen die aangenaam gezelschap boden voor een avond, een enkele keer voor een volledige nacht en een ontbijt. Het voldeed.

Olivier toonde zijn medeleven. Hij bleek niet verder te vragen, leek mijn ongemak te hebben opgemerkt. Iets dat ik waardeerde. De man leek mij ook niet zo'n open prater die zijn leven met elke mogelijke prooi deelde, dus hij herkende zich hier vast in. Ik knikte als vorm van dank.
De zon brandde vurig op mijn lange lokken, deed het goud oplichten. Ik nam een slok van het bier. Olivier deelde mee dat hij me niet per se de leeftijd gaf die ik had. Mijn blik ging opzij, waarna ik 'm zuur aankeek, om vervolgens toch een kleine glimlach te laten zien. "Hoor ik vaker." Waarom dit zo was? Ik had geen idee. Ik hoopte er maar op dat wanneer mensen met mij spraken ze inzagen dat ik wat betreft innerlijk mijn leeftijd zeker te goed deed.

Zonder dat ik dit realiseerde genoot ik van de haast onmerkbare beweging van de boot. Er stond niet al te veel wind, dus de golfjes die veroorzaakt werden door de stroom waren schaars. Het golven voelde vertrouwd. Het was te lang geleden.
Ik knikte na zijn zegje. Klonk vrij logisch. Een levensstijl die mij leek aan te sluiten bij de achtentwintigjarige. Edinburgh was leuk: schattig, ouds en intiem. Ondanks de kleinschaligheid altijd vernieuwend.

Hij was een vrije ziel. Leek zijn hart te volgen. Ik had een vrije ziel, maar was geen vrije ziel. Op dit moment dan. Er was een tijd dat ik met mijn vader de zee opging en pas na een jaar (of langer) vol nieuwe ervaringen en kennis terugkeerde naar mijn stadje. De wil om (opnieuw) te ontsnappen diep in mijn lichaam opgesloten, wachtend tot het uit kon breken. Ik had dat zetje weer nodig.
"Waarom vind ik je zo interessant, Olivier? Ik kan het niet uitstaan." Ik nam me geen blad voor de mond. Na een poging een grijns te onderdrukken (wat faalde) beet ik op mijn lip (zoiets: klik!).
"Wat zeg je ervan: stukje varen?" Was het een uitermate slim plan een onbekende op dit punt te vertrouwen, meer tijd dan nodig mee te spenderen? Nee. Deed ik het? Tuurlijk.

Ik ging er verder niet op in toen ze mompelde dat ze het vaker te horen kreeg. Het was een poppechie, maar dat wist ze zelf ook dondersgoed. En ze maakte daar verdorie ook zo handig gebruik van dat ze het niet als een belediging op mocht vatten wanneer mensen haar jonger noemden.
Ze knikte bij wijze van een antwoord. Ik blikte opzij en merkte met een grijns op: "Geen afkeurend commentaar? Dat is nieuw."
Ik zette mijn lege flesje onder me neer en kwam overeind. Lachte toen ze verder ging.
"Dat is omdat jij te weinig van de wereld gezien hebt, kiddo." Tikte haar nog eens op haar neus. Ze was nog zo onschuldig, hoewel ik al mijn geld erom durfde te verwedden dat ze minder onschuldig was dan ik dacht.
Lennox leek wat onhandig, maar stelde voor waar ik zin in had. Ik stak mijn hand uit, die ze aanpakte en trok haar overeind, naar de boeg. Terwijl de zon inmiddels al lager stond en al voorzichtig een oranje gloed over de zee uit begon te tekenen, zette ik haar voor me neer en wees naar de horizon met mijn andere arm rondom haar schouder geslagen: "Kijk, de middag valt op zijn einde. De zon zinkt over pak hem beet een uur weer in de zee. Wil je een jacht beginnen op haar goud?"
Was dat te zoet? Iets in me zei dat ze dit wel zou kunnen waarderen.
De wind blies voorzichtig richting het water. De eerste zeewind. Het zou kouder worden vannacht. Wanneer de wind van land naar zee blies, zou het snel af gaan koelen.
"Het is maar goed dat je dat jasje mee hebt. We gaan het straks vast iets kouder krijgen," merkte ik op terwijl ik naar de hemel keek.

Ho 's even. Te weinig van de wereld hebben gezien? Waar wist hij dat op te baseren? Ik had immers heel wat van onze aardbol mogen bewonderen in mijn tweeëntwintig jaren hier. Meer dan de gemiddelde jongvolwassene, in ieder geval. Natuurlijk was er altijd de optie van meer, en dat was waarschijnlijk ook hetgeen dat hij bedoeld had. Evenveel gezien van de wereld als hij had ik hoogstwaarschijnlijk niet, nee. "Dus je koppelt het "interessant" aan het zien van de wereld? Misschien bedoelde ik wel dat ik uitermate geïnteresseerd ben in je koppie." Ik lachte.
"Bovendien heb ik behoorlijk wat gezien van deze wereld." Ik kon het niet laten toch nog even mede te delen dat ik niet al mijn levensjaren in dit Schotse stadje gespendeerd had. Hij had uit mijn verhalen vast begrepen dat ik her en der wat reisde (hij wist dat ik boten had en het mij en mijn vaders' leven had overheerst), maar ging er vast niet van uit dat we flink wat kilometers aflegden. En vaak. Het was vanzelfsprekend geweest dat mijn vader mij tot een bepaalde oudere leeftijd thuis liet bij de wat langere en eventueel zelfs gevaarlijke reizen. Toch was ik er altijd bij. Doordrammen, heet dat.

"...Wil je een jacht beginnen op haar goud?" Ik knikte instemmend. "Vooruit, Shakespeare." Aan het eind van de avond was de man de trotse eigenaar van wel tien nieuwe bijnamen. Hij had gelijk wat betreft kou, de wind was al wat lichtelijk op aan het spelen. In de tussentijd kwam ik tot actie: ik was begonnen aan het ontmeren en was in de weer met onder andere de touwen die de boot op zijn plek hadden gehouden. Nog steeds liep elke handeling automatisch. De zeilen zaten daarentegen enorm vast, waren lastig van hun knopen te ontdoen (en alle andere heisa waar ik geen benul van heb want mijn botenkennis is láág). Bedankt, Rick. Ik hing met heel mijn gewicht (niet dat dat veel was, al helemaal niet ter compensatie van die enorme witte doeken), aan één van de touwen, terwijl ik 'm toch maar om hulp besloot te roepen: "Ik heb heel even je mannelijke kracht nodig, Shakespeare."

Ik hield mijn hoofd scheef en tuitte bedenkelijk mijn lippen voor ik lachend antwoord gaf: "Niet per se, maar weet dat er mensen lopen die een stuk interessanter zijn dan ik. Sowieso zijn mensen een fascinerend hoopje ellende, maar er zitten heel wat bijzonderdere exemplaren tussen dan ik."
Steels blikte ik terug: "Dat is geheel wederzijds. Ik vind jou "koppie" ook uitermate interessant." Lennox maakte het te makkelijk. Dit was een inkoppertje geweest.
'Oh?" antwoordde ik toen ze vertelde dat ze ver was geweest. Dat had me niet moeten verbazen. Het paste binnen het plaatje: Een meisje dat zeilde, een grotere smoel had dan ze wilde toegeven maar een peperkoeken hartje en het idee had dat ze iedere regel aan haar laars lapte. Reizen was een logische volgende stap in het rijtje. Lennox zou het vast niet bij de standaard gebieden gehouden hebben.
Zelf had ik genoeg steden gezien om te zeggen dat ik het maar voor een beperkt aantal dagen interessant vond. Enkele steden bleef ik langer. Rome had mijn hart gestolen, maar ik was er nooit zo verliefd op geworden als op het Amsterdam. Maar Amsterdam was thuiskomen. De enige stad waar ik met recht een hekel aan had gehad, of beter gezegd had, was het Spaanse Bilbao, maar daar had ik legitieme redenen voor.

Verwonderd trok ik even een wenkbrauw op: Shakespeare. Van piraat tot aan de beroemde Engelse schrijver, veel begrippen die meer geromantiseerd waren dan die twee bestonden er niet.
Ik had een van de andere touwen waarmee het schip vastgekoppeld was losgehaald en aan boord teruggegooid. Lennox had zich dapper al op het zeil gestort, maar kwam al snel tot de conclusie dat het toch iets te snel was.
Ik kwam naar haar toe, trok de knoop los en het zeil kwam naar beneden. Het viel me mee dat we het er niet eerst op hoeven te hangen, maar Lennox het aan de mast had laten zitten. Behendig bond ik het vast aan de giek en duwde ons iets van de kade af.
De wind blies al voorzichtig. Ik trok de touwen strakker aan, langs de grootschoot. Het zeil stond nu geheel over de horizontale as, volledig op de zeewind gericht. Het bootje kwam enthousiast op gang.
Ik grijnsde: "Ik hoop dat je een schatkist bij je hebt die groot genoeg, kiddo."

Een fascinerend hoopje ellende met een aantal bijzondere exemplaren. Zeker waar. Dat was ook exact wat het leven aangrijpend maakte voor mij: het pikken van deze markante personen uit de doodgewone mensenmassa met een acht-tot-vijf mentaliteit en geen greintje verstand. Mensen konden daadwerkelijk behoorlijk inspirerend zijn. Deze waren echter schaars.
Ik had mijn vader hierin altijd als leidraad gezien. God (of wie dan ook wel niet) had hem gezegend met net dat extra snufje intelligentie en extreme passie. Beide ingrediënten die hem maakten tot een merkwaardig persoon. Afwijkend van de rest en verdomd gepassioneerd: voor mij altijd inspirerend geweest.
Ik lachte om de opmerking die hij terugkaatste. Touché. Een compliment, though. Ik aanvaarde deze met een scheve grijns.

Olivier kwam op zijn beurt ook in actie - liet zijn schippershart blijken uit de behendige manier waarop hij te werk ging. A big shout out to Rick, ging in mijn hoofd rond toen langzaam maar zeker de zeilboot in beweging kwam. Hij had het massieve voertuig een aantal jaren tip-top houden terwijl mijn eigenwijze hoofd het de rug toekeerde. Ik had zo mijn redenen, maar toch. Rick was een topper. Dat deed me trouwens denken-
"Ik ken iemand hier, excellent met motorboten, schepen, noem maar op. Hij komt uit Nederland. Woont hier al heel wat jaren nu." Ik keek voor een enkele seconde bedenkelijk. "U.. Utrecht?" Oh nee, een vervloekte "g". De Nederlandse plaatsnaam verliet mijn keel dan ook imperfect, met mijn Engelse accent bijna aandoenlijk. Ik wierp hem dan ook snel een waarschuwende blik toe en lachte zachtjes: "Als je het ook maar waagt me uit te lachen."
De wind blies lichtjes in mijn haren en de zon bood nog steeds vage zonnestralen verscholen achter wat wolkjes. Ik nam een slok en sloot mijn ogen even, de man naast me voor heel even vergetend. Perfect.

Het bootje ging soepel voort. Het verwonderde me enigszins dat ze het compliment zonder scherpe tegenreactie aannam, maar ik maakte daar geen opmerking over.
"Utrecht?" herhaalde ik met een grijns toen Lennox worstelde met de veruit lelijkste klank die de Nederlandse taal te bieden had. Er werd gezegd dat in de Tweede Wereldoorlog mensen door die klank konden uitvogelen waar iemand vandaan kwam. Scheveningen. Dat zouden enkel de Hollanders uit kunnen spreken. Ieder ander brak er de tong op.
Ik lachte hardop toen Lennox het me verbood: "Ik zou niet durven."
Lennox sloot haar ogen en luisterde naar iets wat ik niet hoorde. Ik kwam overeind, wierp een blik op het zeil en stelde het bij. De wind draaide hier iets en blies de andere kant langs, maar ik nam aan dat we nog even voort wilden zeilen.
De haven verdween verder en verder uit het zicht. Het viel me mee hoe rustig het hier was. Het was een mooie dag, een zonnige dag. Ik had meer mensen op het water verwacht, maar niets bleek minder waar. Het was rustig en de mensen hielden zich er verre van. Ik kon niet zeggen dat ik het erg vond.
Lennox negeerde mijn opmerking over de schatkist en er viel een stilte. Het goud spreidde zich al verder langs de waterlijn, gloeide langs de horizon. Het was helder. Als we lang op het water zouden blijven, zouden we temidden van een heldere sterrenhemel varen.
"Maar je zei net dat je wel iets van de wereld gezien hebt. Waar ben je geweest, kiddo?" vroeg ik terloops, maar wel oprecht benieuwd naar het antwoord, terwijl ik naast haar ging zitten. Het bootje zou zo wel even kunnen varen en het was zo leeg dat het risico om iets te raken vrijwel zero was.

Olivier herhaalde het "dorpje met de g" perfect. Ik kon het me niet indenken dat iemand zonder moeite een woord als deze uit kon spreken. Hij was er vast wel eens geweest. Het leek me sterk dat deze reislustige man zijn eigen land niet eerst verkend had voordat hij het onbekende introk. "Ligt dat vlakbij Amsterdam?" vroeg ik, geïnteresseerd in de voor mij vrijwel onbekende Nederlandse steden- en wijkenstructuur.

"Waar ik geweest ben?" Ik was in de tussentijd van mijn "momentje" bekomen en bekeek dankbaar hoe Olivier mij voor was met het bijstellen van het zeil. Hij nam plaats naast me. "Veel in Azië," begon ik, een plukje haar achter mijn oor strijkend. Mijn vaders' en mijn manier van reizen bestond meestal uit het op een reis gaan van ongeveer een half jaar tot jaar, een geheel continent bezoekend. "Zuid-Amerika, Afrika..-" Ik dacht even na. "Mijn vader was gek op natuurgebieden; we bezochten veel bergketens."
"Ik ben daarna zelf nog naar Stetind getrokken, in Noorwegen." Ook een berggebied. Ik had na de dood van mijn vader in mijn eentje de poging gedaan te ontsnappen, mezelf opnieuw op te pakken. Of om beter te zeggen: geprobeerd mezelf niet in duizend stukjes te laten breken. Een beetje het dieptepunt van mijn leven, om het zo maar te zeggen. Liefde deed pijn. Net als toen ik tijdens deze "Stetind reis" de liefde van mijn leven vond (dat is wat ik dacht, tenminste) en hem daar verloor. Niet aan de dood, overigens. Ik dwaalde af, merkte ik. "Ik wil graag naar IJsland. Wil snel gaan." Mijn laatste reis, Stetind dus, was ondertussen al twee jaar geleden. Mezelf in duizend stukjes laten breken had ik niet.

Ik stond op en liep sierlijk in de richting van het stuurwiel, waar ik me voor even over besloot te bekommeren. Het was op enkel een paar meter afstand van de plek waar Olivier zich nog bevond, dus we konden nog prima communiceren. Hij kon naast me komen staan als hij wilde. "En?" Ik gaf hem een stralende glimlach. "Wat zijn jouw wilde zee-avonturen?"

Nederland kon interessant zijn. Maar niet vandaag.
"Nederland is zo klein dat je binnen drie uur aan de andere kant van het land bent. Iedere twee tellen een nieuw dialect, het een nog onverstaanbaarder dan het ander. Utrecht en Amsterdam liggen praktisch naast elkaar, maar zijn totaal verschillend." Regionalistische mensen, mensen die de compilatie "internetgekkies" op YouTube hadden gehaald, mensen die stugger dan uitgedroogd leer hun mening volhielden, Nederland zat er vol mee. Allemaal mensen met hun eigen regionale spraakgebrek.
Mijn Amsterdamse tongval kwam terug zodra ik met mensen uit de stad sprak. Dan borrelde hij als en roosmarijntakje in de soep weer naar boven.

Lennox somde bijna achteloos de plaatsen op waar ze allemaal geweest was en wat ze had gezien. Ik floot tussen mijn tanden door: "Oke, ik neem terug wat ik gezegd heb over de wereld zien." Azië had ik zelf niet bijster veel van gezien. Het was ver weg, maar het had me nooit heel erg getrokken. Prachtige landen met dubieuze regimes en reuzenpanda's. Heel diep had ik me er nooit in verdiept. Ik had de Japanse sushi geproefd, Indische tempels gezien en een heel andere wereld gezien dan ik had verwacht. Desondanks trok het land me niet zoals een Zuid-Afrika of een Peru. Ik kon er de vinger niet opleggen waarom.
"De bergen?" herhaalde ik enigszins verwonderd. Ik had verwacht dat haar voorkeur uit zou gaan naar het warmere weer, de zon en het water. Misschien niet eens expliciet het warme weer, maar het water. Tegelijkertijd was dat belachelijk: reizen was reizen, land of zee maakte geen fluit uit.
Mijn eerdere metgezel had voorkeur gegeven aan warme landen. Alles wat kouder dan vijftien graden was, had ze willen mijden. Het was dat ik redelijk op mijn strepen stond en zo nu en dan ook mijn laarzen wilde kunnen dragen zonder dat ik het idee had dat het broeide.

"Wat houdt je tegen?" vroeg ik toen de blondine bekende naar IJsland te willen. Begrijpelijk. Ik kwam overeind: "Je bent twintig, de wereld ligt aan je voeten."
Lennox liep naar het roer. Ik leunde tegen de mast terwijl ze iets bijstelde.
Ik keek haar aan, haar herhalend: "Mijn avonturen?"
Ik wreef met mijn hand langs mijn nek en dacht even na. "Ik heb eerder lang samen met een vriend gereisd, nadat ik lang alleen heb rondgetrokken. Met hem ga ik soms nog weg." Ravenier had nooit gesetteld ergens, leek daar ook niet de drang toe te voelen. Hij was dan een paar maanden hier, dan weer daar. Soms zag ik hem een jaren niet, en dan trokken we weer maanden samen rond.
"Een periode met mijn vriendin, maar dat is sinds twee jaar zo goed als gedaan." Met haar reizen was geen optie meer.

Voor mij was Nederland een totaal andere wereld. Edinburgh werd als kleinschalig ervaren en was voor mij als een tot de puntjes uitgekiende plek waar ik (tot nu toe altijd vrijwillig) spreekwoordelijk gevangen zat. Op de reizen na dan. Dit was mijn plaats van thuiskomen. Toch eiste een tripje van het ene naar het andere uiterste flink wat van je tijd. Wat klein was voor mij was voor Olivier vast van een ander niveau wat betreft landgrootte. Of niet, de reislustige zeeman die hij bleek. Hij had ongetwijfeld enorme kilometers afgelegd en een land volledig doorkruist.
"Dat maakt het juist uniek," antwoordde ik vervolgens, duidend op de zojuist genoemde verschillen tussen de Nederlandse plaatsen. Hier was heel Schotland.. Schots. Geen betere omschrijving mogelijk. Niet per se negatief, op haar beurt ook uniek: prachtig, ouds, een soort abstracte antiek. "Nederland trekt me. Sommige landen hebben een bepaald iets, snap je? Nederland heeft zo'n effect op mij. Iets dat me nieuwsgierig maakt." Ik sprak de woorden uit terwijl mijn blik op de (nog) helderblauwe lucht voor me gericht was.

"De bergen," bevestigde ik na een knik.
"Het was vrijwel altijd een kwestie van het varen naar het desbetreffende gebied en het te voet verdergaan. Ik spendeerde wel alsnog drie/vierde van mijn tijd op zee: we bleven meestal niet lang op een plaats. Vooral als jonger meisje moest ik de bergen of het regenwoud in als dat mogelijk was." En welke vader zegt er nou nee tegen een schattig jong avontuurlijk meisje met een blonde staart op haar hoofd (en natuurlijk die enorme koppigheid en eigen wil die toch niet te overtreffen was). Zelfs toen ik ouder was, mijn twintigste jaar had bereikt, kreeg ik het zonder moeite voor elkaar mijn reispartner te overtuigen van de noodzaak het land te betreden en een bepaald natuurgebied te bezoeken. Als een simpel zielig glimlachje niet werkte gooide ik wel iets anders in de strijd: een nog zieliger glimlachje, mijn ongewone enthousiasme, seks.

Zijn vraag deed me nadenken. Wat hield me eigenlijk tegen? Ik hield mezelf tegen met ongeldige excuses tegenover mezelf. Hij had gelijk: de wereld lag inderdaad aan mijn voeten. Het probleem was dat ik twee jaar lang te laf was geweest, ook al wilde ik het woord "laf" me niet toe-eigenen, omdat ik hier simpelweg een hekel aan had. Lafheid was zwakte. Liefde was zwakte. Liefhebben was pijn lijden.
Ik luisterde naar Olivier. "Vriendin" bleef even bij mij hangen, terwijl ik probeerde te achterhalen wat zijn situatie was geweest. Een ex? Een gebroken hart? Ik twijfelde voor een seconde, maar besloot niet verder te vragen. Als het voor hem net zo pijnlijk en persoonlijk was als voor mij, zou ik het ook niet fijn hebben gevonden als iemand rakelings meer informatie vereiste. "Reis je sindsdien alleen? Of ben je onlangs ergens heengetrokken met je vriend?"

Ik haalde onverschillig mijn schouders op: "Noem het hoe je wilt."
Ik nam een slok van het flesje op de reling waar bedroevend weinig in zat. Nu hij leeg was, zette ik hem onder de reling waar hij nog enigszins kans had te blijven staan. Ik speelde met een van mijn ringen terwijl Lennox brabbelde. Over de unieke kanten van Nederland, over de x-factor die ik daar zelden tot nooit had gevonden. Het was er prima, alles was er geregeld. Geen enkeling hoefde honger te lijden, de meeste mensen werden zo goed en kwaad als het ging geaccepteerd. Hier en daar wreef het wat, maar zo gauw de Oranje Leeuw brulde, sprong eenieder in de houding en werd het volkslied opgedreund. De tradities waar iedereen zich wanhopig aan vastgeklampt hield en tegelijkertijd beweerd werd dat verandering onvermijdelijk was. Misschien was het ergens fascinerend, hoewel ik het inmiddels met name achterhaald vond.
"Ah zo."

Ik moest hardop lachen: "Het regenwoud? Waarom verbaast me dat niet?" Lennox leek me een eigenwijze peuter die prima wist wat ze zelf wilde. Allicht zou dat als puber problemen hebben gegeven. De wereld was nou eenmaal niet bedoeld voor mensen die niet binnen de regels pasten. De regels konden gebroken worden, maar er waren maar weinig die er daadwerkelijk mee weg kwamen. Ik was er nog niet over uit of ik mezelf ook tot die categorie mocht rekenen, maar afijn.
"Kreeg je vaak je zin?" vroeg ik grijnzend, hoewel ik het antwoord daarop eigenlijk al wel wist. Wanneer deze blondine had doorgekregen hoe ze haar spelletjes moest spelen, wist ik niet, maar ze kende de regels beter dan de meesten die ik had ontmoet.
Ik was zelf meer degene geweest die had toegegeven zo gauw ze had gezegd dat ze ergens beslist niet heen wilde. Ik wilde meer water bij de wijn: Het reizen lag haar, het varen niet. Water had ze pas laat leren waarderen, maar dat was geen punt. Zij had voornamelijk plannen gehad om over het land te trekken, wel zien wat we tegen zouden komen. In een compromis had ze me op een paard gepraat, maar ik was daar al snel mee klaar geweest.

Lennox gaf geen antwoord toen nadat ik had gevraagd waarom ze hier bleef. Ze leek een korte worsteling met zichzelf te hebben waar ik geen deel uit van mocht maken. Ik verschafte mezelf de vrijheid nog een biertje te pakken die ik met mijn sleutelbos open wipte. Het flesje reikte ik haar aan, waarna ik voor mezelf een eigen openmaakte.
Ik trok even een wenkbrauw op toen ze mijn vraag volledig ontweek en direct een nieuw onderwerp aansneed. Voor ik antwoord gaf, nam ik een slok.
"Soms," bromde ik schouderophalend. Dat antwoord zou haar vermoedelijk niet tevreden stellen. Ik zocht naar de juiste woorden voor ik verder ging.
"Ik heb een kameraad waarmee ik ook voor Cas heb rondgetrokken. Een periode met z'n drieën, soms met meer, soms met minder. Nu even alleen. Kameraad en ik zijn wel samen begonnen, maar hij is ergens blijven hangen."
Ravenier had zich voorgenomen een periode nu te willen settelen. Hij vond zichzelf oud genoeg voor kinderen en ander gespuis. Hij had het zelfs even over een huisdier gehad. Het zou mij benieuwen of het genoeg zou zijn. Hij was een zwerver, misschien nog wel meer dan ik.
Daarnaast had hij nooit interesse gehad in een partner op wat voor manier dan ook. In die tien, vijftien jaar dat ik hem kende, had hij nooit een scharrel, laat staan een relatie gehad.
"En jij? Reis jij alleen of ben je meer een teamplayer?"

Olivier leek iets minder enthousiast over zijn thuisland. Was het niet een ding dat iedereen een afkeer (om het even stug te verwoorden) had tegen eigen omgeving, puur door de grootsheid en het veel interessantere van het onbekende? Of in ieder geval: gefantaseerd werd dat een andere omgeving daadwerkelijk zo interessant was als in de Hollywood-films. Ik kon meerderen opnoemen die mij gemeld hadden "ontzettend graag naar New York" te willen, om maar een voorbeeld te geven. Thuiskomen bleef echter thuiskomen. Daar kon Olivier vast ook mee instemmen. Op het moment dat je herinneringen grotendeels aan een woonplaats gebonden waren, werd het al snel een veilige, vertrouwde haven.

Het verbaasde de man niets, mijn koppigheid om zoiets als het regenwoud per se uit te willen kammen. "Alles wat een gemiddelde vader als ongekend en gevaarlijk beschouwde, wilde ik toch." Ik werd voor een kort moment ondergedompeld in het beeld van een kleine ik: een lange blonde vlecht (het had flink wat moeite gekost mijn vader dit aan te leren, de allesbehalve gracieuze zeeman die hij was), zwarte kistjes en een trotse glimlach. Haast schattig, totdat ik mijn mond opentrok.
Toen mijn destijdse "juffrouw" mij uitlachte om het feit dat ik met "ik wil later de zee op en de wereld zien en veroveren" antwoordde op haar vraag wat ik later wilde worden, besloot ik dat ik deze vrouw en haar stomme jaren nul-kapsel de grond in wilde boren. Ik wilde bewijzen dat ik meer was dan dat "meisje met die bijzondere ogen". Dat interesseerde me geen drol (oké, een beetje wel, want het deed mensen net wat vaker omkijken en ik kon niet ontkennen niet van aandacht te houden).

Olivier stelde grijnzend zijn vraag. Hij wist precies wat mijn antwoord zou zijn. De man vond het vast vermakelijk - had mijn karaktertrekken vast vastgesteld. "Laten we het erop houden dat ik mijn zin vaak voor elkaar weet te krijgen." Daarbij kwam kijken dat ik bijna niemand vertrouwde en liever zeker was van mijn eigen besluit. Ik lachte.

Met een knik en een schuine glimlach bedankte ik hem toen hij mij een nieuw flesje aangaf. Ik nam een slokje terwijl ik naar zijn riedeltje luisterde en knikte vervolgens. "Mis je ze niet?" vroeg ik uit interesse, terwijl ik mijn ogen op hem richtte.
"Ik was een teamplayer." Mijn boottochten hadden uit of een schip met mijn vader en vol met zijn scheepsgenoten of Dex en ik bestaan. Tot ik beide kwijt was. "Nu min of meer alleen." Mijn blik ging naar de grond. De woorden verlieten redelijk zwaar mijn mond, maar maakte het luchtiger door tevreden mijn schouders op te halen. Ik streek een plukje haar achter mijn oor, keek Olivier weer aan, beet lichtjes op mijn lip.

Lennox mompelde en ik lachte. Dat verraste me niet. Een echt poppechie, maar dan anders.
"En toch ben je hier en niet in IJsland. Wie wacht er thuis op je?" vroeg ik met een flauwe grijns. Wie hij of zij ook was, hij mocht in zijn handen knijpen met Lennox. Deze blondine hield haar dagen spannend en zou zich te snel vervelend als ze thuis vastgehouden zou worden. Wat haar hier bond, moest wel ontzettend spannend zijn, wilde het kunnen voldoen.
"Dat verrast me nog minder, maar ik neem aan dat je dat antwoord wel verwacht had, niet?" zei ik terwijl ik een slok van mijn bier nam. Ik kwam overeind en stelde de zeilen wat bij toen de wind begon te keren.
"Waar wilde je eigenlijk heen? Ik neem aan dat jij het hier beter kent dan ik." We zouden de zee op kunnen gaan, maar ik wist niet of ze nog voor het vallen van de nacht terug wilde zijn.

Ik speelde met mijn flesje toen Lennox verder vroeg. Voor een moment was ik stil. Of ik Cas miste? Iedere dag nog steeds. Maar dat zou nooit meer goed komen. Dat was weg. Ravenier zou binnenkort wel weer komen en zou ik dan weer spreken. Ik geloofde niet dat hij weg zou blijven.
Bij wijze van een antwoord haalde ik mijn schouders op: "Soms." Alleen reizen was ook prima. Het was prettig zelf te kunnen bepalen waar en wanneer ik wilde gaan staan. Ik ontmoette fascinerende mensen en werd zo nu en dan weer eens teruggeworpen op mezelf.
En wat betreft gezelschap, welnu, als ik dat echt nodig had, dan kon ik dat wel vinden. De kroeg was nooit ver weg, een plaatselijke pub een terrein met mogelijkheden. Sommige mensen sprak ik nu nog wel eens, anderen had ik na dat ene uurtje nooit weer gezien.
"Je was een teamplayer?" herhaalde ik met diezelfde nadruk als zij gebruikt had. "Wat is er gebeurd dat je dat nu een solospeler bent?"

Wie er thuis op me wachtte? Ja, dat is een erg goede vraag, Olivier. Ik had geen excuus: niemand wachtte op me. Dit klinkt trouwens bijzonder zielig, maar dat valt allemaal wel mee, hoor. Ik had hier zo mijn mensen. Was zo goed als gelukkig. Ik hield mijn hoofd een tikkeltje schuin waardoor mijn haren haast aandoenlijk voor mijn oog viel en schudde met een geluidloze lach mijn hoofd. Hij had een bijzonder goed punt. Ik liep vast - ik had geen antwoord voor hem klaar. In plaats van hem van woorden die ik niet had te voorzien haalde ik mijn schouders op.

"Ik heb inderdaad het idee dat je zo ongeveer weet wat voor iemand je tegenover je hebt," beaamde ik. Ik nam net als mijn metgezel een slok. De man kwam in beweging en een kleine grijns verscheen op mijn gezicht: "Plaatsje in de buurt." Daar moest 'ie het mee doen. "Wees maar niet bang, je bent voor het donker weer thuis, kiddo." Ik legde de nadruk plagerig op het "kiddo", zoals hij mij voorheen had genoemd. Ik gaf hem een knipoog.
Hij deelde mee dat hij zijn vrienden soms mistte. Begrijpelijk. Ik kon voor me halen dat het een gat vormde gedurende je dagelijkse bezigheden wanneer een bepaald persoon na lange tijd ontbrak. Mannen vonden dit over het algemeen moeilijk toe te geven. Ik ook. Ik geloofde echter dat deze man prima zelf zijn hachje wist te redden in zijn uppie.
Waarom kreeg deze man het voor elkaar mij vragen te vuren waar ik niet meteen een antwoord voor klaar had? Frustrerend. Aanzienlijk vermakelijk. Het was dan ook even stil terwijl ik mijn brein knarste. "Als jonger meisje was mijn vader de enigste persoon die ertoe deed in mijn leven. Hij was als een soort superheld voor me: kon alles, wist alles, en mijn doel in het leven was zo perfect worden als hij of iemand vinden tenminste zo perfect als hij." Na deze woorden verliet een korte lach mijn mond. Naïef. "Ik raakte hem kwijt." Na deze zin liet ik opnieuw een korte stilte overnemen, terwijl ik nog een slokje nam. Ik puzzelde met mijn woorden. "Ik vond iemand zo perfect als hij. Dacht ik." Een zucht. Niet van verdriet (meer) overigens. Asshole. "Ook hem raakte ik kwijt." Ik sloeg mijn ene been over de ander: hij kon zelf vast van één plus één plus twee maken en de link leggen tussen vader/vriend en reispartner. Na mijn zegje gaf ik hem een waarschuwende blik die nonchalant duidelijk maakte absoluut geen medelijden te willen. Was te vaak het geval geweest.
"Ik vermaak me overigens prima."

Lennox bleef stil. Ik nam een slok van mijn flesje. Het duurde langer dan ik gedacht had. Een schouderophalen was alles wat ik aan antwoord kreeg, maar dat was best. Kennelijk was dit moeilijk. Misschien was het net met iemand gestopt die haar dierbaar was. Misschien was dit niet meer dan een simpel tijdverdrijf. Ik kon niet zeggen dat het me allemaal heel erg veel uitmaakte.
Lennox zou de klappen van de zweep wel kennen. Niemand was zomaar hard, op een enkeling gezegend met een stug karakter na. Een stug karakter dat werd getekend door een sociaal gebrek of een psychisch mankement was negen van de tien keer geen uitzondering.
Ik hield mezelf voor dat ik viel onder de eerste categorie, maar dat ik inmiddels wel gehard was. Of in ieder geval hard genoeg om mezelf in leven te kunnen houden.

"Ongeveer." Hoewel haar karakter makkelijk in te schatten was, had ik geen idee wat er verder in het mooie hoofdje van haar speelde. Haar inschatten was niet heel eenvoudig, maar te doen. Het zou gemakkelijker worden naarmate ik haar achtergrond beter kende.
Ik lachte toen ze mijn koosnaampje speels overnam. "Godzijdank, ik zou niet willen dat mijn moeder ongerust werd." En ze schonk me nog een schandalige knipoog. Ik overwoog terug te knipogen, maar dat had alle spontaniteit nu verloren. Scheef grijnsde ik terug.

Lennox bleef stil en leek zelfs oprecht geïnteresseerd te luisteren naar wat ik te zeggen had. Ik hield mijn hoofd wat scheef terwijl ik haar probeerde te peilen. Ze bleef iets te lang stil.
Een te pijnlijke vraag? Ze had net subtiel mijn vraag over een partner ontweken. Aannemend dat er een link was, vroeg ik mezelf af of ik verder kon vragen. Het dilemma was abrupt ten einde toen Lennox het woord weer tot zich nam.
Bedenkelijk knikte ik, hoewel ik het zelf nooit in dergelijke mate bij mijn eigen ouders had ervaren. Mijn ouders waren me dierbaar, begrijp me niet verkeerd, maar ik was de kwajongen die sneller weg was dan wat dan ook. Het type dat ouders op een willekeurige camping op Frankrijk tot waanzin dreef omdat hij voor de zoveelste keer die week op eigen houtje het vreemde bos in was gegaan of thuis werd gebracht na een uur bij de plaatselijke boer op het erf.
Ze hielden wel van me, dat was geen vraag, maar een braaf jochie was ik nooit echt geweest.
"Het klinkt alsof je een fantastische vader had," merkte ik op. Mijn eigen vader was streng, doch rechtvaardig. Als enigs kind had ik mijn ouders nooit hoeven delen met een broer of zus, maar misschien was dat wel goed geweest. Dan had mijn moeder ook een deel van haar overbezorgde emoties aan een eventueel broertje of zusje kwijt gekund.

Ze had haar vriend verloren? Ik fronste voor ik verder ging: "Iemand kwijtraken waar je van houdt is... moeilijk. Maar daar kom je overheen." Ik zou alleen mijn God niet weten hoe, maar het schijnt mogelijk te zijn
Ik lachte toen Lennox daar nog een laatste iets aan toe voegde: "Welnu, daar maak ik me ook niet druk om, schoonheid."

De boot bewoog zich voort. De zee was rustig: het water klotste kalm tegen de randen van het vaartuig en bezorgde geen oponthoud. Het type zee dat ik als favoriet beaamde. Gevaar opzoeken had iets fijns - gaf me meestal mijn geliefde adrenalinekick -, maar op het water kende ik zo mijn grenzen. De soms haast zwarte diepte was onheilspellend. Ik hield ervan dingen naar mijn zin te smeden, naar mijn hand te draaien. Met water is dit onmogelijk: het leidt zijn eigen leven en is onstuurbaar. Dat maakt de zee enigzins angstaanjagend. Misschien juist hetgeen wat varen fantastisch maakt?
Ik stelde het zeil nog iets bij, waardoor de punt van de zeilboot in één lijn stond met de plek waar ik het op had gemunt. Olivier had Edinburgh nog nooit eerder bezocht, zoals uit zijn antwoorden tevoren kwam. Vrij logisch. Het Schotse plaatsje had enorme charmes en was te vinden in de top 10-lijst "Europese plaatsen die je bezocht moet hebben!". Toch was het een plek die niet één twee drie in je opkwam wanneer je grotendeels tijd verdreef op zee.

"Zo'n verschrikkelijke eerste indruk zou ik niet durven maken," antwoordde ik, duidend op het ongerust maken van zijn moeder. Ik schonk hem een scheve grijns.

Olivier luisterde.
"Dat was hij inderdaad." Als mijn woorden niet genoeg waren, had mijn blik het tijdens mijn zegje vast verraden. Ik miste deze man. "En je hebt gelijk: het is moeilijk." Ik ging niet in op het "je komt er overheen", want ik was dit niet. De situatie met mijn vader dan. De ex had (in de tussentijd en na een kortdurige de-liefde-van-mijn-leven-is-een-bedrieger-breakdown) een plek gekregen in de duistere kant van mijn hart: de liefde had plaatsgemaakt voor haat. Die topper verdiende het niet een brok in mijn keel te veroorzaken.
Ik nam opnieuw een slok van mijn flesje om de negativiteit bij wijze van spreken af te sluiten.

Het had iets leuks dat deze man daadwerkelijk zonder twijfel leek aan te nemen dat ik het zo wel redde in mijn eentje. "Leuk" klinkt vlak, maar beter te omschrijven valt het niet. Ik probeerde me niet te laten kennen met de poging een glimlach te onderdrukken, maar waarschijnlijk mislukte dit. De glimlach had mijn ogen waarschijnlijk al bereikt. Verdomd.

De boot had binnen een klein kwartier de overige meters overbrugd en ik voerde de nodige handelingen uit om het gevaarte tot stilstand te brengen. Na wat knopen en alle andere heisa stond het prachtwerk prima op zijn plaats.
Ik trok mijn leren jasje weer aan: het werd wat fris in verband met de lichte schemer. Mijn haren gooide ik over een schouder. Ik kwam tot de realisatie dat Olivier geen idee had van waar we beland waren en een kleine uitleg misschien toepasselijk was.
"Er is hier bijna nooit iemand." Mijn blik richtte zich op Olivier, terwijl ik in beweging kwam. "In de lente komt heel dit kleine eiland tot bloei: op de één of andere manier groeien alle bloemen en al het bloesem in de struiken en bomen blauw. Heel interessant. En prachtig." Ik had totaal geen idee of mijn mannelijke metgezel ook maar enig geboeid was door het bezoekje aan dit haast magische plekje, maar héé, het leven was niks zonder het zo nu en dan springen in het diepe.

"Niet durven?" herhaalde ik met gespeelde verbazing, "volgens mij is er vrij weinig dat jij niet durft. Maar het is inderdaad een puik plan om moeders te vriend te houden." Maar daar was wel meer voor nodig dan een meisje met een schunnige glimlach en een een slinkse twinkeling in de ogen.
Cassandra had het eerder als meisjes met "suiker op de ziel" getypeerd. Suiker, zo zoet dat het glazuur van de tanden sprong. Een glimlach waar mensen prat op gingen, vergetend dat zich nog een geheel karakter schuilhield achter een lieflijk gezichtje. Mensen waar anderen voor door het vuur gingen en tegelijkertijd de vingers zouden brandden. Aan stukken worden gescheurd uit iets wat een vaag begrip als "liefde" had gekregen. Lennox zou een van die mensen kunnen zijn. Er zouden mensen voor haar hun eigen grenzen verleggen, en tegelijkertijd zich te laat pas beseffen dat ze dat gedaan hadden.
Deze blondine was zich er prima van bewust dat wat ze deed, mensen bewoog. Ergens hoopte en bad ik dat ze zich er niet bewust van was hoeveel.

Ik wierp haar een meelevende blik toe. Sloeg mijn ogen neer. "Aldus sommigen die uitgevogeld hebben hoe dat moet," mompelde ik er nauwelijks hoorbaar achteraan voor ik Lennox voorbeeld volgde en een nieuwe slok nam.
Gatver, mijn flesje was alweer leeg. Ik trok een scheef gezicht toen ik hem opzij zette.
Ze glimlachte. Verdomd. Zij zou de Trojaanse Helena kunnen zijn geweest. Degene die Aphrodite had beloofd aan degene die haar tot de mooiste zou verkiezen.
Ik grijnsde terug - onopvallend de bek vol tanden.
"Goddomme, weet je dat mensen eerder oorlogen gevoerd zouden hebben voor jouw glimlach?"

Lennox vaarde richting een klein eiland. Ik fronste: Het eiland had ik zelf waarschijnlijk gemist. Het leek een bijzonder plekje, wat de blondine enkel bevestigde. De bloesem was inmiddels niet meer hier: De zomer had al ruimschoots zijn intrede gedaan. De bomen hadden hun bloemen al verruild voor vruchten die ik van deze afstand niet kon plaatsen - appels?
Ik knikte: "Dat kan ik me voorstellen." Ik had eigenlijk weinig oog voor het eiland. Was er iets dat ze me wilde laten zien?
Het voelde net als die momenten als klein kind, dat je elkaars geheime hut bekeek en afwachtend je blik in de rondte liet gaan. Daar werden de verhalen gedeeld, de spannende avonturen verteld en persoonlijke legendes gemaakt. Verhalen die later achter de geraniums of bij een kampvuur verteld verdienden te worden.

"Moeders zijn wild," ik lachte kort, "zelfs ik trek daar de grens." Vrouwen leken soms net zwanen wat betreft het moederschap: hun kroost beschermend met hun leven. Wanneer je te dicht in de buurt kwam konden ze flink uithalen. Ouders beweerden fel dat je een nieuw gevoel van liefde ervaart op het moment dat je je eigen kind in de handen kreeg. Wie weet. Ouderlijk liefde was (meestal) ongekend groots.

Ik kon de woorden van Olivier net ontwarden. Hij had het haast onhoorbaar gemompeld. Hij was iemand verloren, ongetwijfeld. Een teken dat hij het meer tegen zichzelf zei en daarbij een reden voor mij om hier niet op door te vragen. Zijn vervolgende opmerking verbaasde me: Goddomme, weet je dat mensen eerder oorlogen gevoerd zouden hebben voor jouw glimlach? Dit compliment bracht me even van mijn stuk en ik beet voor even op mijn lip. Het wist net dat beetje meer te doen dan het simpele en vaak achterbakse gelul (veel mooier is dit niet te maken) van menig man. Ik liet mijn blik naar mijn metgezel gaan en een brede grijns die opnieuw mijn ogen wist te bereiken veroorzaakte een kuiltje in mijn wang. Eén punt voor, Olivier. Eén punt voor.
"Dank je." Ik meende het.

Een bries deed mijn haar opwaaien. Het eiland kende enkele doorgewandelde paadjes, waar ik er geleidelijk een van insloeg. Het kleine eilandje vol groen was vrij klein: als de immens grote bomen de wegen niet versperden had je de andere kant kunnen zien. Toch nog wel flink wat meters doorstappen, maar geen volledig gigantisch paradijs, om maar een beeld te scheppen. Het scheen ooit flinker te zijn geweest, naar verhalen van Rick, maar dat dit met de tijd was vergaan. De zee had de overmacht gekregen.
"Iemand vertelde mij ooit over de legende van dit eilandje." Mijn stem vulde de korte stilte. Takjes kraakten onder mijn zolen. "Er scheen hier een prachtige vrouw te leven: Maylinn. Moeder Natuur had haar alles gegeven: genade, schoonheid, intelligentie en vriendelijkheid. Door deze eigenschappen wist ze het hele volk te bewegen. Ze ontmoette een jonge visser op wie ze verliefd werd en al snel verloofden ze." Ik stopte wanneer het gras veranderde in zand: ik liet mezelf door mijn benen zakken en nam plaats op het vuilloze stukje natuur. Ik klopte op het plekje naast me, ter uitnodiging. "Een missionaris arriveerde op een dag op het eiland en wilde de kunst van het schrijven en het alfabet leren aan de bevolking. Maylinn werd door deze man ontvoerd en is nooit meer teruggezien. Haar verloofde overleed niet veel later aan zijn oneindige verdriet." Mijn blik ging opzij naar Olivier, om zijn reactie te peilen. Of zoiets. "Sorry, ik ben een geek."

Ik lachte: Nonsens.
Lennox leek oprecht gelukkig met mijn opmerking. Dat was... opvallend. Ze moest toch soortgelijk te pas en te onpas horen de hele dag door? Hoe dan ook, ik knikte bij wijze van een antwoord. Most welcome, kiddo.
Lennox typeerde zichzelf als een geek. En verontschuldigde zich. Ik had haar in stilte gevolgd en geboeid geluisterd. Op de juiste momenten geknikt of gemompeld.
Was naast haar gaan zitten toen ze op de grond geklopt had. Stiekem had ik dorst. Ik had een paar flesjes mee moeten nemen naar hier.
Ik fronste. Dacht twee tellen na voor ik antwoord gaf.
"Kiddo," begon ik met klem, "verontschuldig je nooit voor je passie. Tenzij je passie zich op de grimmige gebieden van illegaal bevindt, is iets wat je gelukkig maakt nooit iets om je voor te schamen." Mensen deden dat al veel te veel. Zo gauw iets niet binnen het plaatje paste, zochten mensen naar een excuus om zichzelf goed te praten of het zo te draaien dat ze exact binnen het hokje vielen. Dat het hokje een grote, saaie bende was, was velen nog niet bekend. De angst op te vallen zat er dusdanig ingebakken dat alles gemeden werd.

Mensen waren inmiddels hard op weg de meest oninteressante wezens te worden die ik kende. De wereld draaide wel, met of zonder hen, maar genoeg hadden zichzelf het recht verschaft zich boven anderen te mogen scharen en zichzelf als onmisbaar te typeren. Een bedrijf dat niet zonder hen kon, een baas die op hen rekende.
Ik was me er al vroeg van bewust geworden dat er voor mij tien anderen diezelfde dag nog op zouden kunnen draven als het nodig was geweest. Niet uniek genoeg om een zeldzame bijdrage te leveren, niet belangrijk genoeg om significant te zijn.
Dat besef klinkt pijnlijker dan dat het daadwerkelijk geweest is. Misschien liet ik geen wereld draaien, voor sommige mensen zou die van hen stoppen wanneer ik weg zou vallen. Bijzonder zijn voor de wereld is maar voor een enkeling weggelegd, bijzonder zijn voor een ander mens een alledaags wereldwonder.

De legende die Lennox verteld had, onderstreepte hoe bizar een mens in elkaar stak. Dat we een hartje hadden, maar dat er nog veel meer in de grijze massa omging wat we niet konden plaatsen. Emoties zijn zowel een gave als een vervloeking. Het overweldigende gevoel dat ik had gehad toen we hand in hand voor het eerst in het gras zaten, overstemde nog steeds de vernietigende leegte die ze achtergelaten had.
Dat iets wat totaal tegen onze overlevingsdrang in druiste, het beste van ons gaf en nam. De ander die boven onszelf geplaatst werd. Biologen zouden dat verklaren met het missen van een geschikte partner die ons het nageslacht zou moeten geven.
Ik bromde enkel een bedenkelijk "hmm" op haar verhaal. Was dit een metafoor geweest en was Lennox aan het vissen?
Het was niet eerlijk zo weinig bij te dragen nadat zij al zoveel van zichzelf had bloot gegeven. Misschien waren het de voorgaande drie, vier?, biertjes, maar ik besloot toch iets uit te diepen.
"Liefde is zoiets raars. Maar ik kan me de jonge visser volledig indenken." Alles stond geheel op losse schroeven toen ik Cassandra verloor.
Ik beet op mijn tong en slikte het laatste terug. Dat was teveel.

"Waar..," Passie is aantrekkelijk. Mensen zonder passie trokken mij totaal niet en verdwenen in de grijze mensenmassa. Die gigantische grijze mensenmassa waar ik allesbehalve in terecht wilde komen. Hoorde ik hier al bij, zoals 95% van de bevolking? Misschien. Zolang ik zelf maar het idee had dat ik meer uit mijn leven haalde dan de gemiddelde Aardkloot-bewoner. "..Kiddo," kaatste ik de bal terug. Weer een knipoog. Kap eens met knipogen, Lennox.
Ik had me dan ook voornamelijk verontschuldigd over het feit dat ik mijn gezelschap tegoed had gedaan aan onnodig gebrabbel. Ik dacht na voordat ik iets zei, maar ik had momenten dat ik mij mee liet slepen. Een onbewuste verzamelaar van weetjes.

"Ja," Een zucht verliet mijn keel. "- liefde is iets raars." Ik herhaalde zachtjes instemmend zijn woorden. Het was onverwachts. Heftig. Kut. Fantastisch. Een hele hoop emoties waaronder ook negatieve, maar bloody hell: liefde was bijzonder. Olivier leek in de knel. Zijn opmerking over de visser deed mijn vermoeden bevestigen: deze man had te maken gehad met een overleden geliefde. Iemand verliezen waarvan je zielsveel houdt is een van de meest moeilijke en ongrijpbare dingen die er zijn. Ik had medelijden. Durfde hem niet verder te peilen.
"Ik ook," zei ik toen maar. Voorzichtig voor mijn doen. Mijn blik ging opzij en ik glimlachte wazig. Een combinatie van enigszins herkenning, medelijden en een soort poging de sfeer een beetje te verlichten. Ik was niet van plan geweest deze man zijn pijnlijke herinneringen op te doen halen. Niet dat ik niet nieuwsgierig was. "Je vriendin? vrouw? was vast geweldig." Ik speelde open kaart. Hij kon het accepteren als zin met punt en het met een knik bevestigen en over laten waaien, of erop ingaan.

De zon ging langzaam ten onder. Een oranje waas kleurde de natuur en mijn huid en gaf het een zomerse avondgloed. "Je vraagt je vast af waarom ik je hierheen heb gebracht." Ik bekeek de bron van warmte vanachter het water terwijl ik sprak, plantte mijn armen achter mijn lichaam zodat ik wat naar achteren leunde. Mijn haren hingen volledig in het zand door de lengte. "Ik heb eigenlijk geen idee." Ik grinnikte en wierp mijn blik opzij met een scheef grijnsje.
"Vertel me wat over jezelf."

Lennox knipoogde en ik lachte scheef terug.
"Juist, schoonheid."

Ik fronste toen ze voor een moment leek te twijfelen over haar woordkeus. Maar zij ook. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen en staarde voor me uit over de zee. Het kleine bootje schommelde kalm over de golfjes.
Ik had zo mijn best gedaan om haar de wereld te laten zien per zee. We hadden gevaren, gezeild maar zij had er op gestaan ook het binnenland te verkennen. Als schipper, kapitein en eigen baas was het nooit een probleem geweest. We zochten onze opdrachten uit op de locatie. Als we eerder hadden geleefd, waren we piraten geworden had ze altijd gegrapt.
"Meer dan geweldig," mompelde ik. "We hebben samen de wereld rondgevaren." Ik had haar dat verdomde schip opgesleept. Ik had haar meegenomen en het was haar dood geworden. Ik was niet snel genoeg geweest.
Ravenier had me tegen gehouden en me van twee luttele tellen beroofd. Soms vroeg ik me af of dat teveel was geweest. Of het anders was gelopen als ik eerder gesprongen was.
Soms joegen onze herinneringen me nog na. Dan hoorde ik haar stem en danste ze voor me, net zoals de eerste keer dat ik haar ontmoet had. Cassandra moest niets van me weten. Niets tot ik haar impulsief mee aan boord gevraagd had. Ze wilde zo graag haar eigen raadsel zijn en blijven, maar ik was zo hopeloos verliefd geworden dat ik daar naar weigerde te luisteren en de afstand weg wilde nemen.
En God, als ze maar een honderdste voor mij gevoeld had wat ik toen voor haar voelde, was dat genoeg.

Ik vergat op Lennox te antwoorden, haar te vragen na haar partner. Misschien was dat onbeschoft, maar ik dacht er simpelweg niet aan. In stilte vroeg ik me af waarom ik dit met Lennox deelde. Ik kende haar niet, als ze zou willen zou ze nu gruwelijk uit kunnen halen. Toch ging ik er vanuit dat deze dat niet zou doen. En anders maakte ik haar mentaal af.
Ik kwam overeind en klopte het zand van me af. Vouwde bedenkelijk mijn armen over elkaar. Wreef een keer langs mijn kin. Ik moet me weer scheren. De onverzorgde stoppels werden te lang en een te aanwezige baard had ik een hekel aan.
Ik draaide me om naar Lennox, keek naar beneden om haar blik te vangen, lachte scheef: "Ik ben redelijk leeg momenteel."

"Zoveel boeiends heb ik niet te melden, kiddo. Mijn vroegere vriendin was wat dat betreft een stuk boeiender," antwoordde ik met een grijns die moeite kostte.

Ah. Olivier gaf iets meer van zichzelf bloot. De twee hadden de wereld samen rondgevaren. Het leek me een passend leven voor deze man en hij scheen gelukkig geweest te zijn. Zijn gemompel zei genoeg. Mijn hoofd vormde het woord "zijn" automatisch in de verleden tijd, want ik had het idee dat door het voorval - wat dat ook mocht zijn - zijn hedendaagse geluk beperkt werd. De dood van een geliefde kon een leven geheel op zijn kop zetten. Was het maar makkelijker. De wereld kon op sommige punten wel een flinke afname aan dagelijkse last gebruiken.
Zou fijn zijn soms, niet?

Een stilte omsloot ons en ik omarmde deze. Ik stond een beetje met de mond vol tanden: wist door het gebrek aan een wat grotere connectie niet of ik hem verder moest of kon pijlen. Twijfelde of ik een totaal ander onderwerp moest introduceren om de man niet al te ver met zijn gedachten af te laten dwalen naar een donker land.

Olivier haalde me in: terwijl ik nog in het proces zat een zin te formuleren, reageerde hij op mijn eerder gestelde vraag. "Daar geloof ik helemaal niks van," merkte ik op. Als de meneer met zijn scherpe tong en interessante verschijning niet boeiend was geweest, had ik de moeite niet genomen überhaupt langer dan een enkele minuut in zijn aura rond te huppelen. Ik volgde zijn voorbeeld: klopte mijn handen tegen elkaar af en bracht mijn één meter vijfenzeventig staande.

De zon ging ten onder. Een zwarte gloed vormde een soort tegenstrijdig gradiënt met het oranjerode vlak dat zich eronder bevond. Met het idee dat Olivier mij zonder een weerwoord zou volgen, kwam ik in beweging en vervolgde het pad dat langs het water liep. De boot was dobberend in de verte te zien.
"Wat zeg je ervan: we pakken de boot terug en gaan naar de kroeg om ons aan zoveel bier tegoed te doen dat we onze zorgen voor een avond vergeten?" Ik wierp hem een speelse (uitdagende?) grijns toe zonder dat ik het doorhad. Geen idee wat zijn reactie zou zijn. Ik zette mijn hand in mijn zij.

Ik lachte scheef, onhandig toen ze naast me ook overeind kwam. Lennox was voor een moment even aan het zoeken na haar woorden. Het zand van mijn kleren kloppend, gleden mijn ogen langs haar heen. Poppechie.
Het moment dat we serieuze gesprekken verder zouden voeren, kwam een andere keer wel.
Impulsief sloeg ik mijn armen om haar heen, trok haar dichterbij en gaf haar een zoen op haar wang. "Je bent fantastisch, weet je dat?"
Met mijn elleboog nog steeds om haar heen gehouden, trok ik mijn mond om tot een scheve, schampere glimlach toen ze mompelde dat ze me niet op mijn woord geloofde.
"Je kent me niet goed genoeg, kiddo," waarop ik Lennox in haar zij prikte en haar losliet.
Lennox liep voor me uit richting haar bootje. Direct corrigeerde ik mezelf:Boot. Het ding bleef groter dan ik bij haar had verwacht, maar dat maakte niet uit.
De zon begon inderdaad al mooi te zakken. De avond deed haar intrede, net zo sierlijk als ik van haar gewend was. Het beloofde een heldere nacht te worden.
De blondine dribbelde verder over het strand. Voor ze in haar boot klom, of wilde klimmen, wierp ze me een schunnige blik toe. Of ik bier wilde.
Verduld, ze daagde me uit. Nog steeds. Stevig op beide beentjes met haar hand in haar zij.
Ik grijnsde, versnelde mijn pas in een sprintje na haar toe. Razendsnel gaf ik haar een tik achter haar knieën en tilde haar op voor ze viel: "Aye, kap'tein."
Wat lomp zette ik haar terug op haar voeten in de boot. Voor ik er zelf in klom, gaf ik de boot een zet en duwde hem het water verder in.
"Bepaal jij de koers maar, ik denk dat jij een betere navigator bent in deze wateren," zei ik terwijl ik al tegen de reling leunde. De wind was gedraaid, maar dat mocht geen probleem zijn.

Olivier sloeg plots zijn arm om mijn schouder en drukte zijn lippen op mijn wang. Dat was onverwachts. Zijn plotselinge actie veroorzaakte een kort, haast schattig, vrouwelijk gegiechel. Ik was fantastisch? Ik kon er niet echt een vinger op leggen, maar het gaf me voor even een soort blije tinteling. Het feit dat het van een man kwam die voor mijn gevoel niet dagelijks de muur om zich heen afbrak en enige emotie deelde maakte het leuk. Ik gaf geen antwoord, maar de grijns op mijn gezicht (die naar mijn tegenzin iets te lang bleef hangen, stop, Olivier) zei genoeg. Hij wist duidelijk wat hij moest zeggen. Ergens fantastisch, ergens (op een leuke manier) irritant omdat ik normaal gesproken altijd wist wat ik moest zeggen.
"Ik kan je wel leren kennen?" Ik trok mijn wenkbrauw op, dezelfde grijns nog steeds mijn gezicht sierend. Ik was vervelend, ik weet het. De man had mij in de tussentijd losgelaten en we legden het zanderig pad af in de richting van het vaartuig. M'n vader was trots geweest als hij vanuit de Hemel aan zou zien dat zijn geliefde bootje vol herinneringen weer in beweging was. Het was zo'n ding met een enorme lading aan emotionele waarde: het was de eerste boot die mijn vader had als tiener en die hij vervolgens met mijn moeder gedeeld had toen ze verliefd werden.
Typisch, maar lief.
Ik schrok van zijn nieuwe interactie en ik gilde kort. Ik lachte. Straalde? Net een dolgelukkig kind met van die twinkelende oogjes. Echter was ik tweeëntwintig jaar en oogde het blij, sexy? Verdomd, Olivier. Verdomd.
........

Na een klein halfuurtje hadden we de kust weer bereikt. In de tussentijd was het een stuk rustiger geworden en hadden de meeste werkers zich in hun huizen verscholen. Of in de kroeg. Her en der liepen nog stelletjes toeristen, genietend van de schemer die net dat beetje zon nog doorliet. "Klaar voor de avond van je leven, Olivier?" merkte ik grappend, mijn arm uitstekend zodat hij hem erin kon haken, als het ware. De onderkant van mijn laarzen raakten de houten vlonders weer, vaste grond bereikend.


(Zoveel cursiefjes maar het benadrukt zo lekker <3)