Havenstad.

De geur van vis hing in de lucht. Net zo goed als die van zout, zee en schippers die nooit een vaarbewijs hadden mogen krijgen. Mijn eigen schuit, hoewel kleiner dan gehoopt, lag er ook. Naast de drang om zo snel mogelijk een grotere boot te zoeken en het ruimersop te verkiezen boven een leven in de stad, vocht een ander deel van mij ervoor zo snel mogelijk de stad in te trekken en het centrum verder te verkennen.
Op zoek naar wat een boeiend verhaal zou kunnen worden, ware het niet dat ik de meeste verhalen uit de steden al had verteld. Zo gauw het mocht, had ik een kleine zeilboot op de kop getikt. Al mijn spaargeld had erin gezeten en hoewel het niet mogelijk was om langer dan een dag zonder spontane claustrofobie op het het water te dobberen, was ik bijna dagelijks aan de waterkant te vinden. Mijn school verslonsde, tot grote ergernis van mijn ouders, almaar meer. Maar het was simpelweg niet interessant wat mensen te melden hadden. Andere talen maakte ik mezelf eigen zonder daar iemand voor nodig te hebben en wat ik niet begreep, wel, daarvoor bestond tot dusver het internet.
Stilzitten had mijn interesse niet gehad. Achteraf had ik er spijt van dat ik steeds verder was afgezakt totdat ik uiteindelijk ver onder mijn niveau met twee vingers in de neus en meer uren afwezigheid dan legaal was een diploma had gehaald. Ik had makkelijk beter gekund. Maar goed, zei niet iedereen dat die een niveau, laat staan drie, gezakt was? Maar he, ik leefde nog en had inmiddels zelfs hier en daar bij kunnen klussen als kapitein op een vissersschip. Stiekem was dat bij lange na niet zo romantisch als het leven dat ik me had voorgesteld toen ik op mijn dertiende door de sloot dobberde, maar was er iemand die waarlijk het leven leidde waar ze als klein kind van gedroomd had?
Zo ja, hadden zij nooit geleerd groot genoeg te dromen.

Ik floot een simpel deuntje, trapte tegen een steentje. De Engelsen staan bekend om hun gevoel voor humor, slechte weer en vriendelijkheid. Geen van drie was merkbaar: De zon brandde verdraaid helder, maar geen Engelsman was zover ontdooid dat ze een woord met me hadden gewisseld. Joeg de kleine ring door mijn oor angst aan? Was het de ongeschoren baard die het idee van een crimineel gaf - een ongemanierde straatrat? Een gedateerde omschrijving voor iets wat nu nog steeds van toepassing was.
Schooiers, schorem en vlegels. Ik kon geen derde variant verzinnen waar de sch in voorkwam.
De haven was teleurstellend klein, maar had sfeer. De mensen alleen niet. Hier en daar liep een verdwaalde tiener, een puber met een pruillip en een spijkerbroek die bleef hangen op de knieën, studenten die wijsneuzig in hun boeken over wazige filosofen staarden zonder een letter te lezen, maar wel interessant over wilden komen. Het type gedachteloze veganist dat pretendeerde het verschil tussen soja- en lactosevrije melk te proeven, maar in feite nog geen geiten- en koeienkaas uit elkaar kon houden. Het type dat links stemde, maar diep van binnen rechtser was dan de huidige Amerikaanse president. Nare types.

Zon. Zon. Zon!

Nee, dit was niet een kreet van optimisme, maar er één van optimale teleurstelling. De wereld stelde me teleur. Of nou ja, om specifieker te zijn, stelde mijn mobiele weer app mij teleur, die mij de daadwerkelijke weersvoorspelling zou moeten tonen. Er staat regen. Re-gen. Je kunt natúúrlijk begrijpen dat dit de dag van een tweeëntwintig jarige blondine compleet overhoop gooit. Nee, grapje. Oké, ik was redelijk over de rooie, maar dat kwam puur door het feit dat ik simpelweg met het verkeerde been uit bed was gestapt. Zo zo, twee spreekwoorden in één verdomde zin. Topper.

Ik sloeg mijn rugzak over mijn ene schouder en vervolgde mijn pad. Het hout van de steigers veroorzaakte een piepend geluid onder mijn schoenen: deze "paden" dreven als het ware op het water. Het was nog vroeg. De mensen die in en rondom de haven werkten begonnen net met het opstarten van hun dagelijkse routine. Ik zwaaide even naar Rick, een oudere man die vroeger bevriend was met mijn vader. Hij zwaaide enthousiast terug, terwijl hij spullen uit een klein winkeltje laadde en deze met een zwaai voor de deur gooide. Het werd vast een goede dag voor hem: zonneschijn betekende veel toerisme en veel toerisme betekende een goede omzet. En een hoop "goede" gezelligheid, want man man, van urenlang ouderwets lullen (of beter gezegd: enthousiast schreeuwen over boten en alles wat daar omheen draaide) kon 'ie wat.
Ikzelf viel een beetje uit de toon tussen alle mannen die met volle trots hun boten en schepen aanmeerden, hun vangst kwamen "dumpen" en aan het klussen waren. Ha. Niets was minder waar. Ik mocht er misschien uitzien als een persoon die zich eerder zou bekommeren over de perfectie van haar nagels dan het harde werk, maar nope. Ik was hier opgegroeid. De boot die mijn vader als erfenis achterliet herinnerde me aan mijn jeugd. Hoeveel uren ik wel niet in dat ding gespendeerd had, terwijl mijn vader mij alle ins- en outs van de boot leerde en mij alles op technisch gebied bijbracht. Nu stond het gevaarte er maar, al een jaar onaangeroerd. Rick had me zo vaak geprobeerd te stimuleren in het opnieuw hechten aan de boot, maar ik kon het niet.

In gedachte passeerde ik diezelfde boot. Mijn ogen (één groen en één blauw, want natuurlijk had mijn vader het nodig gevonden mij goed te doen aan het ongekende "heterochromie" - niet dat ik klaagde) bleven net wat te lang hangen op het wit met bruine voertuig. Door dit dramatisch melancholische herinner-moment had ik een tegenligger niet aan zien komen, waardoor ik deze volledig omver liep. Of nou ja, we een flinke klap maakten.

BAM. De tegenleger kwam onverwachts. Met een beste dreun liep een blondine tegen me op. In eerste instantie vloekte ik en wilde haar van me afduwen, maar ze zou vallen.
Haastig greep ik haar vast. Voordat ze goed en wel de stenen grond had geraakt, legde ik, zoals een echte gentleman betaamde, mijn hand onder haar nek en plaatste een ander op haar onderrug. Met mijn handen om haar heen geslagen, liet ik mijn ogen langs haar heen glijden. Haar blik was tweekleurig, haar haren platinablond en haar lippen waren uitnodigend gestift. Jukbeenderen waar ik mijn vingers aan open zou kunnen halen.
"Blijven staan, primadonna. Vallen doet zeer," zei ik terwijl ik vrijpostig iets over haar heen gebogen bleef staan. Met een grijns gaf ik haar een zetje zodat ze weer op haar benen stond.
Ik wilde doorlopen, maar bedacht me. De stad zou waarschijnlijk 1 à 2 gezellige kroegen kennen, maar veel te veel waar geen hond of enkel zoute vis te vinden was. Zij kende vermoedelijk het centrum, de boeiendere plekken. Alleen op onderzoek uit kon interessant zijn, maar zou snel vervelen in een stad als deze. Daarnaast was dit vermoedelijk waarschijnlijk ook geen fanatieke veganist: geen weldenkende veganist smeerde de lippen zo karmozijnrood met luizenbloed.

Zij had haar waarschijnlijk ook even aangestaard en vervolgens weggekeken met gespeelde desinteresse. Zo speelde ze haar spelletjes.
Ze liet me raden terwijl er een twinkeling door haar groene ogen speelde, liet me gissen terwijl ze me met louter woorden onderuit schoffelde. Ik viel er keer op keer voor.
"Dus," mompelde ze terwijl ze haar vingertoppen langs de tatoeage op mijn schouder liet glijden, "jij wilt graag varen? Kapitein spelen op een schip?"
Ik legde mijn vingers onder haar kin, ving haar blik en hield mijn hoofd met getuite mond scheef: "Zoiets."
"Zoiets?" herhaalde ze met een vermaalde glimlach.
"Zoiets." Ik wilde me naar haar toe buigen, die goddelijke mond van haar proeven.
En dat wist ze. Oh, zij wist exact waar ze mee bezig was, mijn kleine monster.

Ik wierp de blondine een blik toe, liet mijn blik langs haar lijf glijden. Mijn ogen bleven hangen op haar gezicht en ik trok mijn mond om tot een scheve glimlach: "Je mag sorry zeggen, maar ik neem ook genoegen met een drankje in de stad."

Ik voelde hoe twee handen zich om mijn lichaam sloten. Pas op het moment dat ik compleet stil stond en de duizeling van de plotse klap zo goed als verdwenen was, ving mijn blik de persoon. Het obstakel. Het eerste wat mij opviel was de tatoeage op zijn rechter schouderblad: een roos. Op het moment dat mijn ogen zich wilden afwendden van de man (een persoon met deze lichaamsbouw kon onmogelijk een vrouw zijn) zijn schouder, trok deze zijn mond open. Primadonna? Deze gast was niet op zijn mondje gevallen, scheen.
"Hartelijk dank voor de tip." De woorden rolden nogal sarcastisch over mijn tong. Ik bekeek hem kort van top tot teen - nam hem in mij op. "...Captain Hook." Niet mijn sterkste. Hij kon vast de creativiteit waarderen. In de tussentijd was ik weer op mijn eigen twee benen beland; ik voelde de lichte schommelingen van de houten planken onder me en de afwezigheid van onbekende handen om me heen. De zon had sinds kort korte metten gemaakt met de kille grijze wolkendekens van afgelopen weken - nee, maanden. Ondanks mijn verdomd nutteloze app regen had voorspeld vandaag, was dit de laatste week zeldzaam geweest. De zomer kwam op gang.

De onbekende vulde de korte stilte opnieuw. Zonder ook maar enig getreuzel verscheen er een schuin glimlachje op mijn gezicht. "Sorry." Voor het obstakel een eventuele reactie terug kon slingeren, stapte ik voorbij de (ietsjes oudere?) man. In mijn voorbijgang gaf ik hem een kort klopje op zijn schouder, en gunde hem vervolgens geen verdere blik terwijl ik hem een paar meter passeerde.

Ik trok een scheve grijns en hief mijn handen op. Ze speelde vermoedelijk vaker met vuur, beroofde een onschuldige buurjongen van het hart en gaf het in stukjes weer terug. Ze was amuserend. Het meisje nam de tijd, maar leek nu al niet gediend van een scherp weerwoord.
Ik lachte toen ze kaatste: "Touché, daar heb je even over na moeten denken, niet?"
Haar scheve glimlach was schitterend. Een betere dichter zou een betere woordkeus hebben gehad, maar die had ik niet. En ik gooide dat maar op een gebrek aan talent. Zwak.
Had ze me willen negeren, door willen lopen? Daar leek ze zelf ook niet over uit te zijn. Een fascinerend wezen op hoge benen met te scherpe jukbeenderen.
Mijn aanbod werd met een onhandige zwaai de prullenbak ingegooid. Ik lachte geluidloos, liet haar op mijn schouder tikken en draaide me in de richting waar ze liep. Gespeelde arrogantie en een wazig idee van wat wel eens scherp zou kunnen zijn.
"Geniet van 't weer vanmiddag," riep ik haar na voordat ik zelf verder de houten kade op liep, terug naar de schepen.

Het water kloste voorzichtig tegen de kade en liet de bootjes schommelen. Ik liet me vallen op het hout en staarde richting de zee. Edinburgh was misschien wel mooi. Misschien zou ik er mensen tegenkomen. Misschien een nieuwe partner. Ze zouden ongetwijfeld niet aan de laatste kunnen tippen, maar dat maakte niet uit.
Ik wist ook niet goed waarom ik met alle geweld alleen had willen reizen. Eerder had ik gereisd met een vaste compagnon in de vorm van Raaf, een veel te grote kerel die er angstaanjagender uitzag dan hij was. Misschien was dat vanwege de blogs van de jongvolwassenen die "tijd voor jezelf" dusdanig prezen dat het bijna aanlokkelijker was om alleen op een terras vernuftig aan een glas te dure wijn te nippen dan een biertje in de kroeg met de kameraden. Tot dusver was ik dichter tot mezelf gekomen, net zoals ieder zelfhulpboek beloofd had, maar tot dusver was ik niet gelukkiger geworden met de persoon die ik was.
Golfjes klosten tegen de kade. Het was een prachtige dag.

De man zijn woordkeuze, gepaard met de manier waarop hij zijn woorden uitsprak, trok mij wel. Er was niet echt een touw aan vast te knopen, maar een persoon die een weerwoord had kon ik redelijk waarderen. Hoogstwaarschijnlijk omdat dit - voor mij vrijwel onbewust - letterlijk mijn manier van doen was, maar héé. "Volgens mij kwam mijn antwoord er anders behoorlijk soepeltjes uit." Ik trok mijn wenkbrauw lichtjes op. Ja, ik was vervelend - altijd al geweest. Lastig. Tegendrááds. Eigenwijs en slim. Kut. Pardon.

Mijn vader was de enige geweest die ik compleet toeliet in mijn leven. Hij was overigens ook de enige die mij in beetje in toom wist te houden. Zie je een klein, blond huppeltje voor je die in de weer is met allerlei gereedschap en hier ook verstand van heeft? Die niet (zoals elke andere tienjarige) gilt om een nieuwe fidget spinner, maar die ene nieuwe motor van niet 6 maar 8 PK voor de boot, die haar beloofd was wanneer ze zestien zou worden? Nou, dat was ik. Zo'n beetje. Gooi er een scheutje arrogantie, intelligentie en pure lastigheid aan toe en tada. Moi. Een vuur die (waarschijnlijk) onmogelijk te blussen valt.

Op het moment dat ik Obstakel gepasseerd had, hoorde ik hoe hij nog snel een verwensing naar mijn hoofd slingerde. In positieve vorm. Ik draaide me voor een enkele seconde om, en schonk hem een klein - héél klein - glimlachje. Die had hij toch nog verdiend.
Mijn hand verdween in mijn tas, zoekend naar mijn telefoon. Toen ik deze echter niet vond, werd al snel duidelijk dat hij tijdens de "botsing" waarschijnlijk kennis gemaakt had met de grond. Argh: dit betekende dat ik terug moest en Obstakel opnieuw onder ogen zou moeten komen, net nu ik hem op een sterke manier de mond had gesnoerd. Ik liep terug, zag dat hij zich neer had laten ploffen en zich tegoed deed aan het uitzicht, en kwam net naast hem tot stilstand. Een meter naast hem lag dat vervloekte stukje technologie. "Je ligt voor mijn schip." Het was niet zozeer een negatieve opmerking; meer een simpele mededeling zonder toegevoegde waarde. Ik stapte over Obstakel heen en pakte vervolgens mijn mobiel van de grond.

Ik lachte kort: "Als jij het zegt." Ze leek op geen enkele manier op haar, maar ze deed me er onbedoeld wel aan denken. Diezelfde brutaliteit, hoewel het even had geduurd voor die bij haar zichtbaar werd.
Ze liep verder, schonk me een kleine glimlach. Ik knikte bij wijze van een afscheid.

De schepen dartelden vanuit de verte over de golfjes heen. De Engelse kapitein die over het dek liep, had een grote borstelige snor en was grijs. Het schip waar hij op voer, paste perfect in deze haven: Een kleine boot, tot op de top volgeladen met vis en ander gespuis uit het water.
Misschien was het wel weer tijd het water op te gaan zoeken. De Engelse taal was goed te verstaan. Ik zou hier vast wel iets kunnen vinden wat me weer aan boord zou kunnen loodsen. Daarnaast had ik niet een al te hoge pet op van het meeste zeevolk: Vriendelijke mensen, zonder twijfel, maar een groter deel dan me lief was kende ook niets anders dat het water en had geen kaas gegeten van al wat een ander onderwerp betrof. Enkel voetballers waren in dat opzicht nog heftiger: Wanneer een interviewer hen een vraag stelde die niet over het spel, de bal of eventuele transfers gingen, werd het direct een spannender interview en worstelde de voetballer negen van de tien keer een fatsoenlijk antwoord te geven.
Zelfs darters hadden een spannender verhaal terwijl de sport die zij beoefenden een stuk minder spannend was.

Ik keek op toen ik achter me voetstappen hoorde. Warempel.
"Kon je mijn gezelschap toch niet missen?" antwoordde ik met een scheve grijns. Ik keek toe hoe ze haar telefoon van de grond opraapte en mokte.
Wacht.
"Zei je nou net "mijn schip"?" herhaalde ik verwonderd.

"Kon je mijn gezelschap toch niet missen?" Natuurlijk. Ik was er überhaupt al niet van uitgegaan dat de man deze "wederontmoeting" voorbij zou laten gaan zonder enige opmerking. Ik lachte kort schamper bij wijze van antwoord. Mijn mobiel bevond zich ondertussen weer veilig in mijn rugzak. De stem van Obstakel vulde op zijn beurt opnieuw de stilte, waardoor ik me omdraaide.

"Ja."

De bevestiging kwam er redelijk bot uit, net alsof ik beledigd was dat deze man het onvoorstelbaar vond dat ik zo'n schip in mijn bezit had. Ik wist echter donders goed dat dit een volkomen logische gedachte was. Gewoon weer even lastig doen. Om het lastig doen. Typisch. Obstakel was ondertussen vast wel klaargestoomd voor het bekogeld worden met enkel zure woorden. Ik zette - als een soort onbewuste verdediging - mijn hand in mijn zij. Ik kon het simpelweg niet hebben als iemand mij in zijn/haar hoofd totaal uitgedokterd dacht te hebben na een korte ontmoeting: ik was blond, liep er niet bepaald onverzorgd bij, een vrouw. Een vrouw die wist hoe ze met een - toch wel - mannelijk voertuig om moest gaan.

Ik richtte mijn bijzondere - jaja, weer dat ene oog groen en ene oog blauw verhaal - blik op de man naast me. Of nouja, de man die zich zo'n anderhalve meter beneden van me bevond.

"Verbaast dat je, Hook?"

Het meisje lachte. Mooi. Het was altijd goed als humor gewaardeerd werd, hoewel het in dit geval misschien wat zuur was.
"Welja, kom dan in ieder geval zitten. Dat praat een stuk eenvoudiger."
Maar ze was een zeevaarder. Dat was op z'n zachtst gezegd verrassend. Ze had me het type geleken dat liever haar nagels niet brak, oordelend naar haar fijne make-up. Meestal zat ik er niet heel ver naast, maar uitzonderingen behoorden natuurlijk altijd tot een mogelijkheid.
Ik moest lachen toen ze me tot het botte af vroeg. "Ja, dat verrast me inderdaad." De meeste vrouwen die ik kende, waren geen zeevaarders geweest. Genoeg met het hart en de tong op de juiste plek, maar zelden deelden ze diezelfde liefde voor water die ik had.
Ik liet mijn blik op haar boot glijden. Het zag eruit als een razendsnel ding, motorboot. Dit zou in ieder geval een stuk sneller gaan dan menig zeilschip waar ik normaal op voer.
Het meisje bleef staan. Haar toon was enigszins denigrerend, maar ik besloot dat te negeren. Vermoedelijk deed ze het om zichzelf een houding te geven. Gespeelde arrogantie met het idee scherp uit de hoek te komen. Een botte trut met een peperkoeken hartje. Het zou me niets verbazen als dit een actie was die uit een dominant idee voortkwam en zich letterlijk niet willen verlagen tot het niveau van een ander. Maar dat deed me weinig.
Ze zag er jonger uit dan ik, hoewel ik dat ook prima mis kon hebben. Op zoek naar een eigen plekje in de wereld en een grote bek om het voor zichzelf te reserveren.
"Je doet aan me aan iemand denken, kiddo," mompelde ik bedenkelijk toen ik nog eens mijn blik langs haar heen liet gaan. Merkwaardig meisje.

Na de man zijn aanbod besloot ik deze maar aan te nemen: ik zakte door mijn benen en nam plaats naast de onbekende. Ik plantte mijn handen ietsjes achter mijn lichaam en sloeg mijn ene been over de ander. Mijn lichaam was compleet gehuld in zwarte kleding - oké, op een wit blouseje na, dan. Mede dankzij de warmte besloot ik mijn leren jasje van mijn schouders te schudden.
Mijn blik ging naar de boot tegenover me en het gigantische gevaarte dat ernaast trotseerde. Een zucht was het gevolg. Beide boten waren in mijn bezit: de één een wat moderner ding (inclusief die oude beloofde en gekregen 8 PK) motor, de ander een ouder schip. Mijn vader. Een stem haalde mij uit mijn korte gedachtespinsel. Op dit soort momenten, liggend in de zon, was het bijzonder eenvoudig af te dwalen naar herinneringen.
Het verraste hem inderdaad. Mijn blik ging opzij; mijn ogen knepen lichtjes samen door de zon. Als reactie ontstond er een klein grijnsje op mijn gezicht.

"Oh?" Ik klonk nieuwsgierig, geïnteresseerd - trok mijn wenkbrauw op. Een uitleg eisend. Kiddo. Ik was er niet uit of deze "bijnaam" mij aanstond ja of nee, maar ik lachte geluidsloos. Zijn lichte accent werd mij nu pas merkbaar.
"Je bent niet van hier," stelde ik vast. Mijn blik ging vragend opzij, de man nogmaals opnemend. Hij had iets wilds. Woest. Interessant. Aantrekkelijk? Hij kwam van zee, het móést wel, de manier waarop zijn ogen haast hadden geglinsterd toen het hem bekend werd ze een boot had. Interessant.

Het meisje miste alleen haar zonnebril nog terwijl ze zich naast me neer settelde en haar benen voor zich uit legde. Ze leek allerminst onder de indruk te zijn van de grotere boot die langsvoer. Wat zou haar verhaal zijn? In ieder geval een kleine biologische fout die haar haar tweekleurige paar ogen gegeven had.
Een uitleg gaf ze - uiteraard - niet. Ze liet het liever in het ongewisse kennelijk. Haar goed recht. Het weer was te mooi om me daar druk om te maken. Ik peuterde langs de zwarte rand onder mijn nagels, draaide de ringen rondom mijn vingers. Ik droeg de hare nog steeds. Rondom mijn pink, want mijn andere vingers waren er allemaal te dik voor geweest.
Ze zou me hebben uitgelachen als ze wist dat ik haar ringen nu droeg.
"Oh?" zei ze.
Ik draaide na haar toe, knikte afwezig bij wijze van een antwoord: "'t Was een bijzonder persoon, geen zorgen."

De laatste paar keer dat ik haar gesproken had, was aan boord. Terwijl de prachtige woede van het water speelde met het schip en de donder langs de golven joeg. Waar de scheidingslijn tussen lucht en wateroppervlak verdwenen was en de kracht van moeder Natuur voelbaar was.

Ik blikte in de verte over het water. Vanonder me blikte een spiegelbeeld in diezelfde richting: Blauwe ogen, een twee-driedaagse baard, een oorring die ik uit louter protest nog steeds droeg. Of inmiddels niet meer, maar het ding was zo met me vergroeid dat het kaal voelde als ik het eruit haalde.
"Absoluut niet," bromde ik. Een rasechte Amsterdammer. De stad met de duizenden grachten, uit het land van de tulpen en de klompen en het meest boerenaccent wat men zich maar voor kon stellen. Waar de boeren voor bot door de bottere stadjers werden uitgemaakt en waar iedere achterlijke gladiool een podium kon krijgen als hij erom vroeg. Meningen werden gewaardeerd, totdat ze afwijkend waren. Regels die de vrijheid aan haar inwoners vast bonden.
"Maar dat is geen boeiend verhaal. Boeiender is dat ik voor het eerst in tijden een vrouw vind die lak heeft aan het "geen vrouw aan boord". Jij bent nu al boeiender dan mijn afkomst," zei ik met een grijns. Hoewel het "geen vrouw aan boord" misschien al lang en breed niet meer het geval was, waren er genoeg die het tegendeel, zelfs nu nog, beweerden.
Over het algemeen waren dat dezelfde mensen als die bij hoog en laag volhielden dat we een duidelijke leider nodig hadden, dat de milieucrisis gehyped was en die het liefst de wapenwet over de gehele wereld wilden legaliseren.

Maar he, er bestaan ergere dingen, niet?

De manier waarop Obstakel antwoordde, lichtelijk afwezig, wekte nieuwsgierigheid bij me op. Het was een bijzonder persoon. Hier zat een verhaal achter, dat was zeker. Iets dat de man bij zich bleek te dragen - iets dat hem zwaar zat. Ik was goed met het analyseren van emoties en deze koppelen aan een mogelijke situatie. Deze man kwam echter vrij gesloten over. Moeilijk te ontrafelen. Een uitdaging: des te interessanter. Ik besloot niet door te vragen.
Ah, Amsterdam. Nog nooit geweest. Stond nog op mijn ongeschreven lijstje. De man leek veel op reis te zijn geweest: hij beheerste de taal perfect. Dit was te danken aan óf reiservaring óf een gelukkige te zijn die simpelweg geboren was met een hoop en snel verstand van onbekende grammatica en uitspraak. Of beide. Zoals ikzelf: het reizen met mijn vader en het in bezit zijn van een vlug werkend brein had me vloeiend Frans en de basis van Spaans opgeleverd.

"Je vindt me boeiend." Ik bracht het als statement, niet als vraag. Mijn mondhoek krulde omhoog. "Laten we het erop houden dat ik lak heb aan zo'n beetje alles op deze wereld," bracht ik uit, waarna ik schamper grinnikte. Het was waar. Had de man waarschijnlijk uitgedokterd. Meningen van anderen konden me wat. Een goede eigenschap, ook weer niet. Ik kwam vaak arrogant over, bot, brutaal (wat ik stiekem gewoon was). Ik hield ervan mensen van de kaart te brengen. Werd er gezegd dat vrouwen niet om konden gaan met een bepaald "mannelijk klusje" of iets anders "niet uitvoerbaars", werd het automatisch mijn doel het tegendeel te bewijzen. Als kleine meid al. Weer heerlijk tegen de draad in, natuurlijk. Zo'n vermoeiende, slimme opdonder. Bijzonder groot uithoudingsvermogen.
"Ik ben opgegroeid met varen. Niemand die mij commandeert wat wel of niet toepasselijk is op een schip: dat is mijn ding. Mijn plek." Ik wendde mijn blik af, staarde naar het water en het bijbehorende uitzicht voor me. "Bovendien durf ik te beweren dat ik meer verstand heb van alles omtrent boten dan vrijwel iedere man hier." Ik kwam overeind: bracht mezelf in kleermakerszit in de richting van de onbekende.
"Wat is je verhaal, Amsterdammer?"

"Zeer boeiend," beaamde ik met een grijns. Ik liet mijn ene been hangen, zette mijn andere voet op de kade en leunde achterover op mijn handen. Ze leek er content mee en liet warempel weer een klein glimlachje zien. Aandoenlijk.
Ik lachte hardop. "Als dat is wat jij jezelf wijs maakt. Je lijkt me een stuk liever dan je je voordoet, kiddo," zei ik terwijl ik haar op het puntje van haar neus tikte. Kom nou, dit was geen meisje dat de wereld hooghartig toeblikte, maar hem eerder in haar armen had gesloten teveel gaf om haar medemens. Maar dat was geen slechte eigenschap.
Gefascineerd boog ik dichterbij toen ze over het water vertelde. Passie is sexy. Maar bovenal: dit was herkenbaar. Ik hield mijn hoofd scheef en luisterde terwijl zij de andere kant op staarde. Richting de golven.

Ik floot tussen mijn tanden door: "Dat zijn serieuze uitspraken, schoonheid. Proef ik daar een uitdaging?" Direct verschoof ze in een kleermakerszit. Ik trok mijn wenkbrauw op en ging iets verzitten.
"Kun je zo duidelijk horen dat ik een Nederlander ben?" antwoordde ik in het Nederlands terug. Het platte accent flitste vaag tussen de woorden door, maar ik had altijd gedacht dat in de buitenlandse talen het niet hoorbaar was waar ik vandaan kwam. Sommige accenten waren mooi, mysterieus, maar helaas kon dat over het Nederlands niet gezegd worden. De botte, boerse taal met tig scherpe en net zoveel harde ondertonen klonk lomp.
"Ik denk dat mijn verhaal niet interessant genoeg is om jou langer dan 3 tellen geboeid te houden," antwoordde ik grijnzend. En dat gaat je nu ook nog geen ene donder aan.

"...- Je lijkt me een stuk liever dan je je voordoet, kiddo." Zijn vinger tikte plagend op mijn neus. "Je kent me niet." De woorden verlieten redelijk koud mijn mond, in tegenstelling tot de - ongeplande - glimlach die op mijn gezicht verscheen. Toen ik door had dat ik moest lachen om zijn opmerking, verdween deze echter snel weer, als een kind dat betrapt werd wanneer hij/zij de koektrommel leegroof. Ze liet zich niet zo snel kennen.
Ik lachte om zijn opmerking. Uitdagend trok ik mijn wenkbrauw op: "ik ben altijd in voor een uitdaging, sir." Die arme man had ondertussen al flink wat bijnamen naar zijn hoofd geslingerd gekregen, echter wist ik nog steeds niet wat zijn daadwerkelijke naam was. Schoonheid. Niet verkeerd. Hij wist wel hoe hij met woorden om moest gaan. Kon hiermee menig mens voor zich winnen?
Woah - wacht. Wat was dat nou weer voor een brijzel aan woorden? Ik knipperde even met mijn ogen, keek hem aan alsof ik spoken zag. Het was ruw. Hard. Opmerkelijk paste het bij de man, sloot het aan met zijn voorkomen. "Ik heb geen idee wat je zojuist zei, maar het is bijzonder boeiend."

"Je kunt het ook gewoon zeggen als je je mysterieuze voorkomen bewaard wilt houden," antwoordde ik nadat hij naar buiten bracht dat zijn verhalen haar hoogstwaarschijnlijk niet zouden boeien. Ik knipoogde. "Ik begrijp het." Bij menig ander had mijn nieuwsgierigheid mij te boven geweest, maar bij deze man besloot ik dat afstand houden net iets verstandiger was. Ik haalde mijn hand door mijn lange haren.
"Lennox." Ik stak mijn hand uit.

Ik ademde iets scherper in om mijn lachen te verhullen: "Oh nee, maar ik denk dat ik je wel wil leren kennen, als is het alleen al om mijn gelijk te halen." Haar glimlach verdween al net zo snel als dat hij gekomen was. Poppechie. Ze wilde me laten gissen. Dat bewees die schimmering in haar tweekleurige blik nog eens.
Ik beet wat bedenkelijk op mijn onderlip en legde mijn hand in mijn nek: "Ik hou er niet zo van als ik vrouwen hun ongelijk moet bewijzen, maar bij deze, hij staat." Ze wilde uitgedaagd worden, geprikkeld en vervolgens zichzelf bewijzen. Bewijzen dat ze een ruggengraat had. Ze is leuk.
Haar verwondering toen ze de woorden niet begreep, was prachtig. Nederlands was zo'n afschuwelijke taal, maar tegelijkertijd meester van woorden die als kleine gedichtjes klonken. Woorden als "Zomerdag" ,"Bitterzoet" en "appeltjesrood" waren pure poëzie. Maar die kunstwerkjes werden ernstig bedreigd door minder sierlijke termen door lompe woorden zoals "grommen", "zorg" en "macht", afgezien van hun onderlinge betekenis. Op zichzelf had "zorg" een schitterende betekenis gekregen, maar toen mensen het woord ook begonnen te misbruiken in de termen van "kopzorgen", werd een groot deel daarvan direct kapot gemaakt.
"Naar hel met die Nederlandse taal, het is afschuwelijk," antwoordde ik lachend. Wat nou, "boeiend"?

Bedenkelijk hield ik mijn hoofs scheef en tuitte peinzend mijn lippen. "Ik heb ooit ergens gelezen dat vrouwelijk schoon gek is op mysteriën en ervan houdt een voor een de geheimen te ontraadselen. Ik probeer die theorie te testen," zei ik met een flauwe grijns.
Niet helemaal waar; het was bijna een algemeen feit binnen de mensheid. Gespeelde mysterie, geveinsde interesse en een gefaket achtergrondverhaal. Mensen waren negen van de tien keer lang niet zo boeiend als ze dachten te zijn. Hun spel was vaak doorzichtig, hun woordkeuze saai en de antwoorden voorspelbaar.
Ik keek na haar hand, pakte hem vast en knikte. Lennox. Bijzondere naam voor een bijzonder meisje. Haar vingers voelden inderdaad wat eeltig aan. Het waren niet de fijne toppen die ik verwacht had, maar ze bevestigden haar verhaal. Een echt zeemeisje met zout in het bloed.
"Olivier."

"En ik hou er niet zo van als ik mannen hun ongelijk moet bewijzen. Ik kijk ernaar uit." Er was niets zo heerlijk als de reacties van mannen wanneer zij achterhaalden dat ik slimmer af kon zijn dan dat zij waren. Niet altijd, natuurlijk. Ik was geen wonderkind. Vooral mannen die mij wisten te onderschatten, mij minachtend de grond in probeerden te stampen, nam ik maar al te graag te grazen - maakte er een spelletje van. Verslond ze, als de mogelijkheid er was. Ik realiseerde me echter verdomd goed dat deze man een behoorlijke uitdaging was.
"Ik vind talen interessant," was mijn reactie. Niet echt relevant wat betreft zijn "naar de hel met de Nederlandse taal", maar onbewust een random feitje, zoals die me wel vaker ontglipten. Ik stemde er mee in dat Nederlands inderdaad niet de charme bevatte zoals bijvoorbeeld het mierzoete Frans, maar het had op zijn beurt toch iets. Zelf kon ik geen woord Nederlands spreken, helaas. Het enige waar ik de buitenlandse taal aan herkende was het vaak voorkomende ge-"g". Dat was iets.
"Onzin." Ik keek hem aan. "Je vertikt het om een onbekende blondine met het hart op de tong goed te doen aan je persoonlijke verhalen. Te persoonlijk. Dat is het." Ik lachte, net als die manier op mijn onderschrift. "Geeft niet, Amsterdammer."
Hij schudde mijn hand en deelde mee dat hij "Olivier" heette. Was dat een typisch Nederlandse naam, of iets? Dat werd nog eens verdomd lastig uitspreken met mijn sierlijk Engelse vocalen, maar ja.
Ik leunde een tikkeltje naar voren, onbewust (ja, ik deed bijzonder veel onbewuste handelingen) de flirt die ik was. "Je bent best interessant weet je dat, Olivier?" Ik probeerde zijn naam uit. Ging best soepel.

Ik lachte iets te hard, maar gaf geen antwoord: Teveel zelfzekerheid. Hoogmoed kwam voor den val, dat was het spreekwoord, niet?
"Talen zijn fantastisch, maar je moedertaal voelt of vertrouwd of heb je een hekel aan. Of een combinatie van beiden, maar ik heb zelden mensen ontmoet die hun moedertaal daadwerkelijk als mooi beschouwden," antwoordde ik schouderophalend. Maar dit meisje, deze, Lennox, had dus ook een goed stel werkende hersenen. Ze leek snel van begrip, de juiste mengeling van zelfspot en zelfrespect te bezitten, hoewel ze hier en daar iets teveel van zichzelf onder de indruk leek. Moest kunnen. In haar geval was ik dat vermoedelijk ook geweest.
Maar ze kwam vermoedelijk gewoon uit Engeland. Een Engels meisje.
Ik bracht mijn hoofd iets dichter bij dat van haar toen ze razendsnel een veel te scherp antwoord gaf. Ik keek haar scheef aan: "Heeft je vader je nooit geleerd dat het niet heel verstandig is vreemden uit te dagen?" Het lachje dat ze daarna gaf, was schandalig. Was dat de gezonde spanning?
Mijn ogen bleven iets te lang hangen op haar mond voordat ik weer terug achterover zakte.
Ik speelde met de ring rondom mijn vingers en gaf tegelijkertijd antwoord: "Nederlands, opgegroeid bij te rijke ouders, maar verprutst iedere kans op een fatsoenlijk regulier leven met het idee dat dat me ooit een keer gelukkig moet maken."

Dat had het ook. Ik was volmaakt gelukkig geweest. We voeren samen op zee, trokken van land naar land en leefden het leven waar iedere romanticus van droomde. Of nou ja, iedere romanticus die niet per se vastigheid hoefde te hebben of een stabiel leven. Maar was dat niet waar ieder mens stiekem een beetje van droomde?

Ik lachte, en tikte haar nog eens op haar neus: "Dat beschouw ik maar als een compliment.

"Daar heb je gelijk in." Ik wist nog wel hoe ik als jonger meisje droomde van een leven in Frankrijk. Het was een soort obsessie geweest. De cultuur, de mensen, de táál. Fascinerend. Als peuter heb ik nog een keer onuitstaanbaar staan janken omdat ik niet in Frankrijk geboren was, en dat was mijn vaders' schuld. Topper. Dit verklaarde waarom ik op tienjarige leeftijd de basis van de taal onder de knie had. De ultieme droom was overigens naar Disney Land gaan - ja, Parijs natuurlijk - om me compleet onder te laten dompelen in de Franse taal en schattige stripfiguurtjes. Ik was tien, don't blame me. Was er nooit van gekomen. Te duur. Niet de mogelijkheid toe.
"Heeft je vader je nooit geleerd dat het niet heel verstandig is vreemden uit te dagen?" Ik bleef hem aankijken, dezelfde glimlach nog steeds mijn gezicht sierend. "Heb jij niet na deze - pak hem beet, twintig minuten - geleerd dat ik me niet aan regels hou?" Ik trok mijn wenkbrauwen op: ondeugend. "Je vader", though. Ouch. Ik voelde een steek in mijn maag, maar negeerde deze. Papa.

Uit het niets gaf Olivier toch een beetje van zijn leven kwijt. Goed genoeg. Kon ik mee leven. Suste ietwat de interesse die vanbinnen broeide wat betreft deze onbekende. "..Dus je ging de zee op." Bevestigde ik zijn verhaal. In ieder geval, daar ging ik vanuit.
"Het is een compliment. Die overigens zijn bijzonder zeldzaam. You can die in peace." Weer een glimlach. Een flirterige glimlach. Het was onbewust ja! Arme Olivier. Arme Amsterdammer. Had hij nou net de vrouwelijke versie van een (toch stiekem soms redelijk uitstaanbare) nachtmerrie ontmoet.

Oef. Lennox was snel. Heel snel. En haar tong was scherper dan haar eigen jukbeenderen. Ik trok een verongelijkt gezicht: "Het zou maar wat handig zijn om zo nu en dan een beetje volgens de regels te kunnen leven."
Dat klonk me bijna ouderlijk in de oren, maar ik slikte in wat ik daar nog achteraan had willen zeggen. Dat zou al die regels even in een ander licht zetten, maar iets zei me dat ze daar niet bijster van gediend was.
Ik ging wat verzitten en luisterde terwijl ze haar conclusies trok: "Zoiets. Water heb ik altijd fascinerend gevonden, ook al ben ik geen goede zwemmer. Maar juist omdat het zwemmen me niet goed afging, werd het varen." Als het iets anders gelopen was, had ik me misschien toegelegd op het zwemmen, was ik een Olympisch recordhouder geworden, trainde ik net zolang totdat mijn spieren kapot waren en moest dan noodgedwongen met pensioen.
Ik dacht 2 tellen langer na en concludeerde al even snel dat dat onzin was. Het was niet per se het water dat me trok, meer de voorliefde voor vrijheid en het vermijden van de toch al gebaande wegen. Die waren niet voor niets gebaand. Teveel mensen hadden die al gevolgd, teveel mensen leefden hun leven volgens de standaard regels en kregen pas spijt op het sterfbed. Ik weigerde een van hen te worden.

Lennox brabbelde verder. Ik staarde naar haar mond, gefascineerd, en luisterde half. Het laatste ving ik daarentegen wel op, waarop ik breed grijnsde: "Ik hoop dat er nog wat volgen, want ik vind mezelf nog niet oud genoeg om te sterven."
Flirtte ze bewust, of had zij dat schamele excuus dat ze niet doorhad hoe ze eruit zag? Klein monster.

"Ik verbreek alleen de regels die er niet toe doen," verdedigde ik mezelf. Zoals flink wat. "Zo vind ik mezelf prima in staat zelf te beslissen wie er uit te dagen valt." Zoals jou. Ik zei het toch al van te voren, heb je gewaarschuwd, tegendrááds.
Ik luisterde toen hij ietsjes doorging op zijn zojuist gedeelde persoonlijk stukje informatie. Ik sloot me bij zijn standpunt aan: water was fascinerend. Angstaanjagend, donker - maar prachtig, en licht. Mijn fascinatie voor Frankrijk had zich al snel ontwikkeld tot een fascinatie voor water. De zee: het onbekende. Een niet-vastgesteld vooruitzicht. Mijn vader had beloofd ooit aan te meren bij Frankrijk, toen mijn interesse in boten ontstond. Samen het avontuur aangaan en dan toch belandden in het land met de mooiste taal ter wereld. Spotte je met Frankrijk, spotte je met deze dame. Helaas had hij deze belofte niet waar kunnen maken.
Ik knikte bij wijze van instemming.

"Weet je het zeker? Ik vond je anders behoorlijk overkomen als een oude lul toen je me zonet wees op regels." Ik beet lichtjes op mijn onderlip om een grijns te voorkomen. Ik speelde met vuur, was vervelend. Iets wat ik donders goed wist. "Wie weet krijg je er meer, als je je weet te gedragen." Oh, oh, Lennox. Voor een enkele seconde twijfelde ik, maar ik besloot dat het geen kwaad kon. Olivier was door de eerste ronde van goedkeuring gekomen. "Wat zeg je ervan, wil je mijn boot zien?" - Wat overigens klonk als een foute openingszin. Ha ha. Ik haalde mijn hand door mijn haar in verband met de hardnekkige windvlagen zo nu en dan, en hield mijn hoofd een tikkeltje schuin.

Mijn blik bleef op Lennox' ogen hangen. "Dan doen er niet zoveel regels terzake." Ik hield mijn hoofd scheef terwijl ik haar gezichtsuitdrukking peilde. Onbedoeld had ik haar kleermakerszit gespiegeld. Het viel me pas op toen mijn voet langzaam begon te tintelen en in slaap viel.
Kennelijk probeerde ik onbewust al dingen duidelijk te maken.
Ik lachte zuur: "Met 28 ben je natuurlijk al lang en breed rijp voor de rollator en een veilig thuis achter de geraniums, maar ik wilde dat liever nog even uitstellen." Ik hing mijn been weer over de kade. "Daarnaast, zou een jong blaadje als jij niet doodsbenauwd weggerend moeten zijn voor een ouwe kerel met een baard?" Het kwam er spottend uit. Ik onderdrukte de neiging haar even in haar wangen te knijpen of haar nogmaals op haar neus te tikken.
Ik beet op het puntje van mijn tong. Mijn mondhoeken krulden om tot een wazige glimlach. "Daag je me uit, schoonheid?"
Ze was zich dondersgoed bewust van het effect dat ze had op mensen. Dondersgoed.
Maar dit spelletje kon ik meespelen. Dit was beter dan een middag in de kroeg, deze blonde jongedame die een passie deelde en niet bang was evengoed een sneer uit te delen wanneer het haar niet beviel. Haar zelfvertrouwen was inspirerend.
"Of ik jouw boot wil zien?" herhaalde ik verwonderd. Die vraag had ik niet aan zien komen. Mijn knieën knikten was, alsof ze nog even wilden bewijzen wat Lennox net gezegd had. Houterig kwam ik overeind en stak mijn hand uit om haar ook op haar benen te trekken.
"Uiteraard wil ik uwen schuit zien, madame."

Hij kaatste de bal terug, zoals verwacht. "Jong blaadje?" Ik lachte schamper. "Ik denk dat jij even later beseft dat je beter van mij weg had moeten rennen." Ik knipoogte, ondanks ik het met een volkomen serieuze gezichtsuitdrukking uitgesproken had. "En trouwens, wat is er nou spannender dan het onbekende?" Zo'n beetje mijn levenswijze slash motto. Ik trok mijn benen voor een enkele seconde in, toen een aantal (hoogstwaarschijnlijk) toeristen me wilden passeren.

"Daag je me uit schoonheid?" Natuurlijk deed ik dat. Niets nieuws.

Olivier stond op en bood zijn hand aan (na een vrij enthousiaste instemming). Ik accepteerde deze en belandde zo weer op beide benen. Mijn ogen richtten zich aarzelend op de twee voertuigen voor me, woog ze af. Uiteindelijk maakte ik een knikkend "volg me" gebaar, waarna ik naar het rechter gevaarte liep. Of de man op de hoogte was van het feit dat ook dit fraaie ding tot mij behoorde, wist ik niet. Hij had immers voor de wat snellere variant gelegen toen ik de opmerking maakte. Het vrij monsterlijke (lees: vrij gigantische) vaartuig was de afgelopen jaren bijgehouden door Rick. Dit was de eerste keer in twee jaar tijd dat ik opnieuw een stap zou zetten op het object dat mijn verleden kleur gaf.
Misschien geen goed idee dat deze wederontmoeting plaats vond met het gezelschap van een man waar ik enkel de naam van wist. Ach, puur om hem te overrompelen met het feit dat dit monster van mij was, wat hij waarschijnlijk niet verwachtte. Vervelend.
Ik zette een stap op het schip: op zo'n manier aangemeerd dat dit geen moeite kostte. Toen ik aan boord was, draaide ik me om. Ik beet op mijn lip. Toch weer uitdagend.
"Wat zeg je ervan, Olivier?"

"Oh nee, ik ben er redelijk zeker van dat het andersom is en jij had moeten lopen," zei ik met een gelijke knipoog. Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten.
Hardop lachend draaide ik me na Lennox bij: "Welnu, ik zou je willen zeggen dat de relatie die ik had met mijn schoonmoeder onder meer spanning stond dan ieder ander "avontuur" dat ik heb beleefd." Ik tekende de aanhalingstekens rondom avontuur in de lucht. Het woord bleef mij in de oren klinken alsof een vierjarige knul vertelde over zijn fietstochtje langs de schaapjes, maar de knietjes kapot had na een val bij het koeienweitje.
Dat waren pas de echte verhalen geweest. Of rijden op het paard van mijn oudere zus; een knol waar een kanonskogel naast afgeschoten kon worden en hij nog niet eens de oren zou draaien. Maar als je de lengte van nog geen meter had, waren dat avonturen. Was dat de adrenaline rush. Inmiddels moest ik wel wat verder zoeken voor ik diezelfde rush had gevonden.
Ik negeerde de toeristen en bleef mijn blik op haar houden. Het verbaasde me ergens dat ze mijn hand zonder morren aanpakte, maar ik trok haar overeind: "Laat maar zien dan."

Lennox bleef staan voor een boot waarvan ik niet verwacht had dat ze er voor bleef staan. Ze was de kleinere boot voorbij gelopen en had pas gezet richting een groter schip.
Ik floot bewonderend: "Deze hoort bij jou?"
Dat ze kon varen, was een ding, dat ze ook nog giganten over het water heen stuurde, was een compleet volgend iets. Toen ze voet aan boord zette, volgde ik zoals ze aangaf.
"Wel, eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik deze niet helemaal aan jou gelinkt had," zei ik, niet eens pogend dat te verbluffen.

Ik lachte kort om zijn "schoonmoeder avontuur". Hij had dus een vriendin gehad - een vrouw? Ik stond er, wat logisch was, niet bij stil dat wat hij zojuist had verteld een gedeelte van zijn persoonlijke leven ontketende. Voor een onbekende een simpel feitje, voor de man waarschijnlijk een groot gedeelte van het leven dat hij leidde. Of had geleden. Olivier had echter vast heftigere dingen meegemaakt. Hij kwam over als een man met verhalen. Dat was hetgeen dat hem interessant maakte. Mysterie. Iets dat ik in mijn dagelijkse leven zoveel mogelijk opzocht.

"Hij was van mijn vader." Ik pakte een stuk touw dat op grijpafstand hing om mezelf - in balans - op een kleine verhoging te krijgen. Ik had flink lange benen, maar was niet al te groot. Het was vast een ongekend aanzicht: een blonde, jonge vrouw (gezicht in de make up, modebewuste [veel zwart though, want zwart] kleding), beheerder van een joekel van een schip. Een vrouw. Inclusief een aantal wilde uitroeptekens. Iets deed mij overtuigen dat de man meer ervaren was met de oude, typische, ongeschreven "zee-regels". Vaste bemanning aan boord, woest, mannen, een trotsheid die bijna angstaanjagend te noemen was. "Niets is leuker en uitdagender dan iets onbereikbaars aanpakken en het naar je hand te draaien. Zoals dit schip. En de zee itself. En mannen." Ik lachte, haast onschuldig, terwijl de woorden die ik uitsprak dit oh zo niet waren.

"Zit," bracht ik commanderend uit, hetzelfde "onschuldige" grijnsje nog steeds aanwezig. Ik verdween voor even uit de man zijn zicht, liep over het dek. Na nog geen minuut kwam ik weer tevoorschijn. "Bier?" Voordat Olivier enig antwoord kon geven, wierp ik hem een flesje toe.

Die kleine nuance was me niet ontgaan. "Was?" herhaalde ik voor mezelf terwijl Lennox behendig voor me langs sprong. Ik gaf haar een klein zetje toen ik zag dat ze zichzelf aan een touw en een ingewikkelde constructie omhoog werkte. Momenten waarop ik blij was met mijn lengte.
De blondine had zich behoorlijk soepel op het dek geplaatst. Terwijl ik achter haar aan liep, brabbelde ze verder. Iets over vrijheden, zee, water. Ze viel wat in herhaling, maar dat maakte niet uit.
"Absolu..." viel ik haar halverwege bij, maar ik stopte abrupt toen ze nog verder ging. En mannen. Zo, die was zeer zeker niet op die fijne mond gevallen. En had kennelijk geen vriend of iets wat daarop leek.
Ik grijnsde terug: "En hoeveel van die kerels heb jij een rad voor de ogen gedraaid en vervolgens met een gebroken hartje achtergelaten? Toch niet zo onschuldig als je eruit ziet, klein monster." Verdraaid, ze zag er verre van onschuldig uit. Maar ik wilde haar reactie peilen.
Voor ik het door had of kon weigeren, had Lennox me al een flesje toegegooid. Ik wroette in mijn broekzak naar mijn sleutelbos, pakte een willekeurige sleutel en wipte de dop los. "Proost."
Ik nodigde mezelf maar uit om te gaan zitten op de reling.
"Dus, maar dit is jouw boot, maar hij was van je vader. Is je pa een schipper?" vroeg ik nadat ik nog eens mijn blik rond de boot had laten gaan. Dat zou wel direct verklaren hoe ze aan deze schuit gekomen was en waar die voorliefde vandaan kwam. Mijn voorliefde raakte kant noch wal aangezien niemand in het gezin ook maar iets met water dat niet drinkbaar was had gehad.
"Hoe oud was je ook alweer?" vroeg ik peinzend, een slok uit het flesje nemend. Ze kon haast geen tiener zijn, maar ze zag er te jong uit om voor volwassen uitgemaakt te worden.