Just like Animals

Feit was dat ze van de dierentuin hield. Ze hield ervan om de dieren te zien, ze te bekijken, hun gedrag te leren kennen. Feit was ook dat ze het zielig vond, al die dieren in hokken die eigenlijk te klein voor hun waren. Natuurlijk deed deze dierentuin zijn best om de dieren te huisvesten naar hun behoeften, maar daarvoor hadden ze gewoon meer ruimte nodig. En dat hadden ze niet.
En alsnog was Sunset nu weer in de dierentuin te vinden. Dus had ze een kaartje gekocht, en dus had het park weer geld aan haar verdiend. Weer, ja, want ze was hier misschien wel elke maand te vinden. Het blonde meisje had een ijsje gekocht bij een kraampje en ging op een bankje zitten, voor het verblijf van de leeuwen. Op het moment zat de grote leeuw in het midden van het verblijf, op een kleine heuvel. Drie leeuwinnen lagen verspreid over het verblijf. Sunset wist dat dit niet de hele groep was. In totaal waren er 6 leeuwen. Nog 2 leeuwinnen en een mannelijk welpje. Die zouden nu dus in het binnen verblijf zitten.
Sunset bleef er misschien wel een half uur zitten, gewoon kijkend naar het gedrag van de dieren. Echter was het warm dus voerden ze niet zo veel uit. Maar het maakte het meisje rustig. Maakte haar hoofd leeg. En dat was wel iets wat ze kon gebruiken.
Even later stond ze op om weer verder te lopen. Alleen verloor ze haar evenwicht en botste daardoor tegen de persoon die langs haar liep. Haastig vond ze haar evenwicht terug en keek de persoon aan. "Sorry, gaat het wel?"

Een vriendelijke glimlach stond op de lippen van de verkoopster toen ze haar het kaartje aan haar aanbood. Een "dankuwel" en "prettige dag verder!" riep werd de brunette nog toegeroepen toen ze met het kaartje tussen haar vingers naar de poortjes liep. Gespeeld, ze wist het zeker. Het leek haar ook een treurig beroep om in de zon allemaal mensen een prettige dag te wensen, terwijl je niets liever wilde dan eraan ontsnappen. Haar kaartje werd vervolgens weer gecheckt door een beveiliger. Want ze moesten wel dubbel checken of ze echt wel die paar euro had betaald om "wilde" dieren te bekijken. Ja, Lizzie was hier wel eerder geweest. Eén keer met familie toen die haar kwamen bezoeken, andere keren met vrienden, kennissen misschien, maar nog nooit alleen. Ze kon alleen haar vinger er niet opleggen waarom de dierentuin haar vandaag zo had aangetrokken. Ze had er zelfs wat van haar schaarse geld voor neergelegd.
Misschien was het het mooie weer. De zon scheen in alle glorie, waardoor er nu een grote pilotenbril op haar neus stond en een roestrood jurkje met driekwart mauwen en blote schouders, gepaard met simpele zwarte sandaaltjes haar outfit was. Ze had haar donkere haar losjes gevlochten. Zodra ze tussen de poortjes door was, propte ze het restant van haar kaartje in haar tas besloot doelloos het park weer opnieuw te verkennen.
Zebra's, olifanten en kangoeroes schoten voorbij. Ze nam nog de tijd om kort een show te bekijken met een zeehond, of een zeeleeuw, of wat het aquatische beest maar voor een naam had. Hij moest zijn flippers samen klappen om een beetje vis te krijgen en kunstjes met hoepels en ballen uitvoeren. Aan de ene kant bewonderde ze wat ze zo'n beest wel niet konden leren, aan de andere kant vond ze het zielig. Die zeehond/leeuw wilde misschien veel liever gewoon in de zee zwemmen en visjes vangen. Of misschien wist hij wel niet beter.
Was dit nou een uitje voor haar eigen ontspanning? Lizzie wist niet of ze nou heel erg warm van binnen werd door beesten van een afstandje te bekijken, zien hoe ze niets deden. Ze was nu aangekomen bij de beesten die daar wel écht het beste in waren. Koning van alle dieren, ja right. De leeuwen konden niets anders doen dan prinsheerlijk in de zon liggen, meer deden ze echt niet. Mensen waren altijd onder de indruk van deze grote kat. In de natuurdocumentaires leken ze ook altijd veel spannender. Alle beesten leken in de documentaires veel spannender. En ze kon die documentaires nou ook niet opwindend noemen. Lizzie haalde haar schouders op en wilde weer verder wandelen, op zoek naar beesten die misschien wél iets uitvoerden. Totdat ze opeens in botsing kwam met een ander persoon. Gedesoriënteerd keek ze op en wilde het liefst roepen dat ze beter op moesten letten, maar al snel begon de blondine te spreken. Lizzie keek op en wierp een vriendelijk glimlachje eraf, niet gemeend. Ja, nu was zei de kaartjesverkoper die gemaakt iedereen een prettige dag moest toewensen. ‘Ja, niets aan de hand,’ sprak ze rustig. Ze wilde eigenlijk meteen doorlopen, ze kende dit meisje niet. Wat had ze verder met haar te zoeken. Maar... was zij nou ook alleen? Best treurig, twee jonge meiden alleen in een dierentuin. Wie ging nou alleen naar een dierentuin?